waeter deinend onder z'n visnet, 'n Ieder die as d'r vo voelde om d'r deu de slikveld nae toe te bag-
gere om te gae kieke, kon da gerust doe. Gin mens stuurde je weg. Foto's wiere d'r toentertied nooit
gemaekt.
Professor H. Wolter van de Amsterdamse Academie baggerde d'r op lieslaersen nae toe en miek d'r
van vlakbie 'n tekenienge van.
Affijn, je kon zo'n dienk toch nie tot in lengte van daegen laete ligge. Dus mog 'n onschadeluk
gemaekt worre en ontploffe.
De commandant vroog toen tien vriewilgers van z'n garnizoen om op dat dienkt te gae schie van
achter de zeediek.
D'r meldde d'r eige vuuftiene en ze marcheerden of onder leidieng van een twidde luitenantje (ok
'n vriewilleger). Verschei'e burgers wouwe nog ofscheid nemen en weewaerig doe, mao 't luite
nantje ('n katjang mee 'n staelblauwe klewang in 'n lichtbrune sche opzie). Die commandeerd: Geef
acht. Mee tweeën lienks uut de flank. Marrsch!
En dae goenge ze onverschillig kiekend van onder 'ulder griesgroene képei. Wan staelen 'elmen
droeg 't Nederlandse leger toen nog nie. De stadsomroeper goeng bellend rond en galmde plechtig
dat aolle burgers deuren en raemen mochte openzette. Wan de mijn zou gesproenge worre! Zoas 'n
dat riep.
Ons volgenden deu 't bovenraem, mee vaerrekiekers 't 'ééle gebeure. Den aenkomst van de solda-
ete aldaer. 't Positiekieze achter de zeediek. De luitenant mee 'n vaerrekieker achter 'n stenen kilo-
meterpaeltje; de rest juust over d'n diek kiekend. En dae begost 't geknal en 't zwiepend flute van
de kogels.
Iedereen verwachtte 'n explosie, ma da'r gebeurde niks. Ze schiete miswas 't oordeel van de bur
gers.
Ma da was gin waer. Ze schote d'r gaete in en nae nog wa bobbelend belle blaeze zoenk 't 'ééle
dienk boebelend onder waeter.
Jammer, zie 'n iederendeen. Beschaemd nae de grond kiekend, marcheerden ze terug, ma de bur
gers vonne toch da ze 'ulder besen aodde gedae en bezoerden leutig na da zwiegende troepje, 't lui
tenantje goeng nae 't bureau van de commandant. Mededelienge wiere d'r nie gedae, 'n ieder aod
z'n raeme en deure allank dicht en dat was aolles.
En toen gebeurde wat eigenluk daeluk ad gebeure kunne en moete. De Marine-Mijnendienst in
Vlissingen kreeg 'n telefoontje en die kwaeme den eigeste dag nog mee 'n vrachtauto en materiae-
le: 'n Lui ter Zee en vier matrozen. Mee laeg waeter liepe ze d'r om hene, de Luit noteerde num
mers, type en land van herkomst, 't Was 'n Duitse mijn.
De matrozen brochten 'n kistje mee spienglaedieng vlak naes de mijn, meen 'n 'ééle lange draed
nae de wal achter de zeediek. En wéé goeng de stadsomroeper galmen dat de mijn noe gesproen
ge zou 'orre! Dus raemen en deuren wéé open! Ma de burgers geloofde 't noe wè. Wan 't regende
nog ok en dan aolles open zeker? 'n Ienkele zette de boel open. En aneens, zonder dat me ergens
op verdacht waere, 'oorden me twi explosies en 't was gebeurd. Het kostte Ier en daer wè ruten, bie
ons ok één.
En de marine ree wee terug nae Vlissingen. De reuze pit in de blubber zakte uut z'n eige wee dich
te en 'n ieder von 't 'n flauw slot.
Onze schipper eit 'r ook nog lank over lope moppere. Suffers, zeid 'n dan, zo kan ik 't ok. Wan as
noe 't landleger en de marinie aollebei moete komme om 't op te knappe, dan valt 'r vo 'n burger
niks mi te verdiene.
Ie von 't gin eerluke concurrentie en eit 't 'r ze nog lank kwaeluk genome. Zö aod ieder d'r z'n
menieng over, in 1916 a. En noe ok, mao wee 'n bitje aors as toen. En zo za 't aoltied wè goed gae.
37
