verliest de Keizer z'n recht, zeie ze toen nog, toen 'r nog Keizers waere. En de politiebööt kwam wè 's 'n endetje mee geliek opvaere. Dat was 't gevaerluke oagenblik, ok of deë ze van twi kante zo'n bitje lacherig en leutig. Mae as dan 't consentje d'r nie was, de smoesjes van de schipper weggelache, 't nummer van 't schip, de schipper z'n naem en de datum waere genoteerd, dan wiste me aollemaele 'oe laet of 't was. Md je nie 'n immertje mee lekkere toengetjes of scharretjes was dan de leste troef van de schipper, die aoltied lachend wier ofgesloge. Het lokte nooit. Wat ik taemeluk stom von, wan 't was 'eerluke, dikke prachtvis. En de bemannieng van de politiebööt lustte ze best. Ze bin bang vo mekaere, zei de schipper. Affijn, lachende bezoerden me van schip tot schip en 'n ieder goeng z'n eigen kant uut. Zonder boos'eid of rancune, geweunwegt pech en dae mö je nie lank bie stille stae. In 't vóó'onder sliengerde 'n groene papegaai in 'n beugel an de zolderieng. Gekrege van 'n Iengelse zeeman bie 'n verwaoide keer in Ostende. 't Bêêst lalde ma wa. Ie ziengt Iengels, zei de schipper. Noe? Iengels? docht ik. 'n Melodie of verstaenbaere woorden waere d'r nae bie nie uut op te maeke. Oh Dolly! was 't énigste wat me d'r van konne verstae! En dat zeie me dan ok mae, as de zwaere golven tegen de boeg uutêên spatten en 't buuswaeter van vooren tot achter over 't schip striemde. En as terzelfder tied ons uuse zuudwesters devoot voorover bogen, sind dat de stortvloed over ons 'één plensde en in straelen van uus oliegoed afdroop. Dolly 'oorde 't nie, dienk ik, ma 't 'elpt 'oor in vee moeiluke aogenblikke! Perbere julder 't ok ma 's. Oh Dolly! 't Aermetierige lot, zo 'aot vo ieder schip, kwam nog eerder en nog aors ok as da me gedocht ao. In dien gevaerluken tied van '14 - '18 kwam d'r 'n zeemijn in de nette en dat rotdienk ontplofte nog ok. Gelokkug op diep waeter op d' Ooster-Schelde en nie vlak onder 't schip. Gin méns gewond, 'n Kollesaele waeterfontein achter 't schip en 'n geraefeld endetje touw was 't énigste nog wat 'r viel binnen te aele. En van de nette niks mi over. 't Schip brak nie. In zienkende toestand en mee gebroken mast wier 't mee 'n sleepboot nae de werft gesleept en dat lokte nog ma nét. Op dat kleine werfje ik 'n nog lang zien ofstaerve. Te repareren was 't ouwe wrak nie mi. En 'n ieder kon kachel'out gebruke. Mee zaeg en moker wier brok nae brok kachelklaer gemaekt. Ik 'erinner me de kapotte ribbe van 't karkas die as kromme viengers van 'n verminkte 'and om'öög wees, asof ze om 'ulp vrooge. En d'n nog steeds sierluke voo'steven die ondanks aolles z'n karakter ieuw, as leste levensteken om'oog wees. Op 'n regenachtige dag in november naebie zonder 'oorbaer kraeke, viel dit leste stik overbluufsel mee 'n zochte plof voorover in de vette slik om dae vaerder te vergaen. Oh! Dolly! 40

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1999 | | pagina 42