Tekeninstituut, nu de Rietveldacademie, kon hij geen les meer geven en zo verhuisden wij met 't hele gezin naar Veere, naar 't grootouderlijk huis. Er waren op dat moment alleen nog mijn grootvader van 80 en de jongste broer van mijn vader, geboren in 1918. De tweede broer werd piloot en zat in Australië. Deze jongste broer zat bij de Herbeplanting Walcheren, kookte 's avonds een potje voor rn'n grootvader en hemzelf. Een moeder was daar dus zeer gewenst. Dat werd onze moeder dus. Mijn vader wierp zich nu op de vrije kunst voor 't brood op de plank en aquarelleeerde veel, heel speciaal de mooie hoogaarzen in de haven, maar ook daar buiten. Veel sprak hij met alle mensen uit dat Veere, waar ik van jongs-af-aan thuis was. 't Zeeuws was hij geen moment verleerd. En iedereen kende Willem Morel. Hij liet ze d'r hele hebben en houen vertellen. Zo bijzonder vond hij die verhalen, dat hij ze op tekende. Ze mochten niet verloren gaan, vond hij. Ze kwamen in de Provinciale Zeeuwse Courant onder 't pseudoniem 'Bespiegelaer'. (Naar 't huis Den Spiegel en de beschouwende trant.) Een boekje kwam uit 'Bie ons op 't durp'. 't Was in de jaren vijftig, 't Is helaas uitverkocht. Als door een wonder zijn er later nog nieuwe stukjes opgedoken bij de Zeeuwsche Vereeniging voor Dialectonderzoek en daarvan zal nu een nieuw boekje getuige zijn: 'W. Vaarzon Morel vertelt'. En zo is 't gekomen. En waer bluuf je noe mee je Zeeuws? hoor ik julder dienke. Even een kleine toelichting. Spelend mee Betteko Meijers, (ons bikkelden) Nelly Hubrechtse, Mina Sturm, leerde ik 't Veers. Dat was Walchers dus. Op de Middelburgse Kweek (Noe de P.A.) kwaemen ze van aolle kanten. Mee 'andwerken hoorde je: 'Een 'naeldetje mee een draedje, een neeldetje mee een dreedje, een noaldetje mee een droadje...' Ik trouwde mee een Nood-Bevelander en tjoeng, wat sprak dien Kees Kortjeens. Ie sprak zelfs gin Ollands wan da was nie nöödig, zeide 'n. Je kon 'n best verstae, jae toch? M'n schoonmoeder sprak nog zu 'k mooi oud Zeeuws as van estende of van essen'ende en een kossak voo 'n slöóp. We ver'uusden van Zuud-Beveland, via Vrouwenpolder (wee Walcheren) naer 't Land van de haoge baomen en wel naer Goedereede (Goeree). Ons wier wile, jie werd joe, gae en stae was aneens gao en stao. Julder wer jolle en Pau Heerschap zei jule op 4 km afstand. Zo nauw luustert dat. Keif hee. Ik gaf les op 't hele eiland en ik most oppassen as juffrouw toch 't Hollands te handhaeven. Maar wat as een klein joenk tegen je zeit: 'Juffrouw, krauw d's an me rik, 't joekt deer zó'Zei je dan: 'Maar Jan, je moet toch Hollands praten, anders weet ik niet waar ik krabben moet' Hij gaf 't zelf aan: Ter, tussen m'n schoeren'. En zo pikje overal wat op 't Strange en de touters waere overoal geliek. Da-d-is me opgevallen. Je mot goed in de gaete ouwe wat er waer thuus oort ee? Op 't öögenblik weune me an 't weter zo bleeuw en met m'n Overzandse kennisjes drienke me een le-er ba-e thee mee su-er. i Gezicht op Huize 'De Werf' anno 1977 38

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 1999 | | pagina 40