daarnaast reportages en niet te vergeten de dagelijkse reactietelefoon waarin de
gewone Zeeuw zijn mening geeft op het nieuws. Maar wat ontdekte ik kortgeleden?
Dat Omroep Zeeland de enige regionale omroep in ons land is, die bijna niets
bewaart! Na twee jaar worden de banden gewist! Als ik zulke dingen hoor. dan slaat
de twijfel weer toe: loopt Zeeland dan toch achter bij de rest van het land? Het mag
niet waar zijn!
Daarom is het tijd dat zij, die wél historisch besef hebben, iets ondernemen. Een
leemtenlijst maken dus. Maar alleen aan zo'n lijst heb je weinig. Dan hebben we
straks twee leemtenlijsten en daarmee niet meer dan het besef dat er iets gedaan moet
worden. En er móet iets gedaan worden! De ooggetuigen moeten de kans krijgen hun
verhaal te vertellen. Niet alleen de hoogtepunten, maar verhalen over het dagelijks
leven in de 20ste eeuw, over het gezin, de straat, de onderlinge verhoudingen, het
informele circuit... Op z'n minst op de geluidsband, maar nu de video betrekkelijk
goedkoop is geworden, nog beter met microfoon én camera. Maar het moet wel snel
gebeuren. Voor dood of dementie toeslaan.
Daarom eindig ik met een hartenkreet. Waar is de man (of vrouw of de organisatie
of de overheid) die het voortouw neemt voor zo'n oral history project? Wie springt er
in? En wie maakt het financieel mogelijk om ons nageslacht het verhaal na te laten
van de 20ste eeuw, zoals hij werd beleefd door de gewone Zeeuw. Ik weet zeker dat ze
dat als iets heel bijzonders zullen waarderen.
'KRENTENBROOD MET KRUKELS
47
