heer des huizes was ook het zwembad in de tuin te danken. Toen zijn vrouw namelijk vond dat ze
wel een vijver konden aanleggen, reageerde hij niet enthousiast op 'al die dooie vissen'; het leek
hem beter dan maar een zwembad te laten graven. En aldus geschiedde. De inwoners van
Westkapelle vonden het geheel zeer bijzonder; als er naar de familie gevraagd werd kon je het
antwoord verwachten: 'O, de schriever, die weunt in Dallas'. Op latere leeftijd is het echtpaar
Arnoldus weer naar Middelburg verhuisd, waar Henri Amoldus 19 december 2002 in de leeftijd van
bijna 84 jaar is overleden.
Functies en liefhebberijen
Henri Amoldus was medeoprichter van het Regionaal Pedagogisch Centrum Zeeland. Een
bestuursfunctie wilde hij niet accepteren. Het lesgeven en het schrijven behielden prioriteit. De
KRO in Hilversum bood hem een baan aan als directeur van de afdeling 'kinderradio', maar
Zeeland verlaten was er helemaal niet bij. Dat kon ook niet: het hele gezin was in Zeeland te goed
op zijn plaats.
Tot 1970 was de inmiddels bekende auteur het onderwijs trouw, daarna wijdde hij zich helemaal
aan het schrijven. Ook bleef hij adviseur voor schoolboeken bij uitgeverij De Standaard in
Antwerpen. Naast amuseren vond Arnoldus dat een jeugdboekenschrijver moest opvoeden. Niet
voor niets stond postbode Pietje Puk - nog altijd een van zijn belangrijkste creaties - steeds op de
bres voor rechtvaardigheid!
Behalve van schrijven hield Amoldus ook veel van lezen. Streekromanschrijvers als Anton Coolen
en Felix Timmermans waardeerde hij in zijn jonge jaren, later kwamen de boeken van Maarten 't
Hart, Harry Mulisch, Geert Mak en J.J. Voskuil daarvoor in de plaats.
Henri Arnoldus was een veelzijdig mens. Hij speelde uitstekend viool en luisterde graag naar
klassieke muziek. Zijn lievelingscomponisten waren Vivaldi, Bach en Mozart. Ondanks de liefde
voor zijn viool gunde hij zich geen tijd om in het Zeeuws orkest te spelen, hoewel hem dat
herhaaldelijk gevraagd is.
Arnoldus was medeoprichter van de Lions Club Walcheren. De oranjevereniging 'Uit het volk, voor
het volk', waar hij lid van was, kon desgewenst op zijn steun rekenen.
Als wuft tussendoortje speelde Henri Amoldus ook nog in de voetbalpool. De kolommen werden
wekelijks volgens een uitgedacht systeem ingevuld. Toen hij de eerste maal een redelijk bedrag
won, kreeg zijn echtgenote een prachtige koperen kandelaar cadeau.
De Buchmesse en de Kunsthalle in Frankfort
Het echtpaar Arnoldus bezocht jaarlijks de Frankfurter Buchmesse. In Duitsland waren uitgevers
zeer geïnteresseerd in vertalingen van zijn kinderboeken. Nadat de zaken op de beurs waren
afgewikkeld genoten de schrijver en zijn vrouw van alles wat daar te beleven viel. Als extra uitje
werd de Kunsthalle met een bezoek vereerd. Amoldus was bijzonder gesteld op schilder- en
beeldhouwkunst en hij bezat een uitgebreide bibliotheek van kunstboeken. Prachtige werken van de
Joegoslavische schilder Mersad Berber sieren de muren van de woning in Middelburg; ook de
beeldhouwer Jos van Acker uit Knokke behoorde tot de favorieten.
Eenvoudige, directe stijl
In een interview werd hem eens gevraagd welke Nederlandse kinderlectuur hij waardeerde. Henri
Arnoldus noemde toen een aantal schrijvers: Jan Terlouw, Jaap ter Haar, Annie M.G. Schmidt en
An Rutgers van der Loeff. Op hun stijl was hij zelfs jaloers, vertelde hij. Dat klinkt vreemd voor
iemand die zoveel bewonderende lezertjes had en nog steeds heeft. 'Maar', zei de auteur,
'waarschijnlijk ligt mijn succes in de taal die ik gebruik, ik schrijf helemaal niet goed, maar wel
11
