t'n ousten van de drie broers dat "t tied hoare was om d'r Kerstversjes te zienge. Want d'r hast wist
toch we dat 't Kerstaevend was? Baa jaet, dat wist'n we. In ie vond 't toch nie erg asse d'r
Kerstversjes zonge. want dat was ulder heweunte zo? Baa neant, da vond t'n hlad nie erg oe, want
ie was toch oak 'n Christen ee!
In zo behonne die drie vintjes te ziengen, drie ouwe vintjes mi ouwe schorre stemmen, in
meastentieds 'n aandje naest de maet.
D' easte die asse zongen waeren vread oud in de reiziher asse nog nooit hoare, ma zohauw atter 'n
bekend versje kwam zong t'n mee. In wa kon tie vint zienge. Ie a zo'n mooie sonore stem in urn
kon de maet ouwe! De drie broers luusterden mit open mond nae d'r hast in ze verhaete zelf mee te
ziengen. De hast vond dat nie erg. Nae, ie hroeiden in z'n rolle in ie hieng ma deur in zong 't eane
versje nae 't andere. In oe mear atten d'r zong oe helukkiher z'alle viere wiere. Onze reiziher - ie a
nog nooit zo mooi hezonge. De drie vintjes - z'an nog nooit zoiets moois hoare! Zo'n stemme - as
van 'n iengel uut d'n emel. In de hast a nog nooit zo'n toe-oarders had oak, in of atten henoot van
ulder verwonderieng!
In eindelik, eindelik ieuw 't ziengen op. Alle versjes voa Kerst die atte reiziher kenden atten
hezonge. Ze waeren allemae verslete van de lange dag in ze hongen nae bed. Simpele bedden
waeren 't ma. ma wat kon ulder da schele: de broers wisten nie beter in ze waeren eanvoud heweun,
in de reiziher was zo inhenome missen aevend. Merrege was t'r we wear 'n erreberg in de stad....
D'n andere merrehe waere z'op tied opte bean. De broers zurgden vur 'n mael, kaerig ma werm -
pap. De reiziher at net henogt om d'r op nae de stad te kommen, 't Waoiden nie meer. De sneeuw
was t'r nog, ma de broers ielpen 'm om de hoeie wegt nae de stad te vinden. Ie zei hedag in was t'r
vandeur.
Eal de dag waeren de broers in de weer mi t'r werk - zurrehe vu d'r maehere koeie in d'r nog
maeherdere heite. kacheloutjes kappe in petaoten schelle vo d'r Kerstdinee. Dat aeten ze 's aeves in
toen asse 't op adde zaete ze dae, voldaen mitter volle buken in d'r erinneriengen an d'n aevend
daevoa.
'Wa kon die vint zienge!' verzuchten ze missen drieen. 'M'an nog nooit zoiets moois hoare. De
mooiste Kossemisse van ons leven.' (De vintjes praetten 'n bitje ouwerwes). 't Was of atten emel
open stieng in atter 'n iengel ier in uus hekomme was.'
Z'adden die leste zin nog mar amper uuthesproke, of d'r was 'n lichtflits die at alle drie de vintjes
even verblinden, 't Duurden 'n stuitje voorasse wea wa konnen zien in toen zaehe ze dat d'n emel
eus open stieng in datter 'n echten iengel in ulder uus hekomme was. Ze vielen alledrieje op t'r
kniejen in wisten nie wat asse zehhe moste. Ma d'n iengel wist da we: 'Wa doet 'r op?' zei t'n.
De broers snapten 't nie: 'Oe zo, wa doet 'r op'? staemelden ze.
'Waerom e'n julder je versjes voor Kerst nog nie gezonge?' vroeg t'n iengel.
'Ma die emmen we hezonge oe', zaaje ze missen driejen.
'Glad nie', zei t'n iengel.
'Baa jaet. ma beschient emmen d'r zelf mar 'n paer hezonge ma m'an die hast in die a zo'n pracht
van 'n stemme, ee. In toen emmen meast zitte luustere in wouwe m'n da zienge mit onze schorre
stemmen nie bederreve. M'en nog nooit zo'n vread mooie Kossemisse had!'
'Kerstmis?' zei t'n iengel (in d'n emel haen ze mitt'r tied mee). D'r is ealemae nog hean Kerstmis.
Me zitten in d'n emel missen allen te wachten op 't teken dammen mi Kerstmis kunne behinne. Dat
zelfde teken dat ammen a jaeren had e: julder ziengen!
'Ma.... d'r waeren versjes histerenaevend! Zukke mooie versjes dajje ze nog nooit hoaren eit!'
stribbelden de broers tehen.
30
