'Baa neant', zei t'n iengel. 'Wat a julder versjes noeme waeren ealemae hean versjes die a meetelle
vo Kerstmis. Me zitten ier boven te wachten op julder Kerstversjes, omdat die van julder pas echt
bin. Julder hast zong missen mondma julder zienge mi j'n arte] In noe hean geseutebet, want willie
bin 't wachten beu!'
In op 't zelfde oahenblik was 't kotje wea heweun 't kotje. In dae zaeten de drie ouwe vinters,
afhebaoterd deur 'n iengel. Z'an wa fout hedaen - dat an ze we deur, in noe moste ze 't hoed maeke,
ee.
In da daeje ze. Zo hauw asse biehekomme waere in ze wear aesem adde, behonne ze te ziengen. Ze
zonge d'r versjes, sommihe zo oud dajje bekant gemaans mea vinde kon die ass' oak nog kenden.
Ze zonge d'r versjes mit ulder onvaste stemmen, 'n hoeien elt van de tied naest de maete. Ma of a
ze zonge, die drie vinters! Zo an ze nog nooit hezonge: ulder stemmen onvaster dan ooit, ulder
wiesjes onzuuverder dan ooit, ulder arten werremer dan ooit.
In in d'n emel behon Kerstmis! Ean dag laeter, mar dat was alleanig in dat jaer, eal lang helaeje.
Zo e 'k dit verhael in 1953 hoaren van measten'erteller Measter Brusse. 't Za we niet letterlik zo
hehaen e, ma 'k e m 'n best hedaen om 't nae te vertelle, in 't oak nog in de Thoolse vurm van 't
Zeeuws vertaeld.
31
