Verhalen en gedichten
'Oe is 't noe?'
'Oe is 't noe?' vraege ze an m'ak wir us op t'eiland bin. Want dae woon ik a vuuf jaer nie mi. In
da's êêl wat as je dae ebore in etoge bin. In dan op j'n achtenveertigsten veruust nae Braebant.
Ma onder kilometers van Zurrukzeë vandaene, ma 'k et ervaere as un komplete imigrösie. Noe is
Braebant ok un mooi land, maa wê vee anders. Ik wone vlak bie d'n dune, in wis je wê da 'k nie
eens wist dat ze die dae oadde? Dus dat viel mee. Uren ka'j dae löpe, verdwaele zelfs, ma ik bluve
we zoeke agter iedere dune nae de zee Noe, die is 't 'r dus nie in da's wenne.
Kiek, op 't eiland bin je omrienkt deu 't weter. Un natuurleke behrenzing, zohezeid. In da's noe
weg. Un êêl raor gevoel, dat kan 'k je wè vertêlle. In weet je wat ök êêl anders is? Ze oem m'n
noe 'da vrouwke uut Zeeland' in nie mi 'Ina van Jaop in Keetje'. Da's raor Net of z't over iemand
anders
Ma dèèr ek wat op evonde! 'k E zo m'n eigen eilandje ecreëerd in Braebant. Nou, in ak vesite kriege
dan hijs ik de Zêêuwse vlahhe. Bie zö'n helegenheid voe ik m'n eihe zo'n bitje 'Zêêlandia', die stak
ok aoltied de vlahhe uut as t 'r bezoek kwam uut buutenland, zodat êêl Zurrukzeë op de oogte wa.
Kiek, 'n tikje eigenaordig za 't natuurlijk wè weze, ma un bitje Zeeuw moet z'n eige wè staende
wete t' ouwen in d'n vrimden. Noe, dat lukt aordig, dae nie van.
Noe mok ok zehhe, de Braebanders zitte nie te zeuren dat ze me nie verstae of zo. Zelf praette ze
d'r ok op los. Ieder durp wir un bitje anders. In ma êêl d'n dag 'Hou-doe' roepe ee.
Nou, da za je mien nooit ore zegge. Da's noe echt iets van ier. 't Zou gewoon raer stae ak dat ok
gien roepe. Nee, laet mien ma geewoon m'n eige bluve in Braebant, das 't aolderbeste, dink 'k. Stel
je vö, da'k op 't eiland kwam mit un 'zachte gè'. Da's toch nie vö te stellen, ee!
Dan mak messchein nie eens mi trugkomme.
Dae mo'j nie andienke!
Ma, ak noe un paer daehen nae 't eialnd komme, bin de mensen blie, dat ze m'n zie. Da's un
ervaering op z'n eihe, mok zehhe. In ze vraehe ollemaele un bitje meewaerig 't zellufde.
'Ok 't wè kan wenne, in wanneer ik trugkomme'.
Kiek, da's noe aordig. Dat hevoel da je d'r toch nog bie oort. Dat maek je alèèn ma mee as je van
'n eiland komt. Dè kenne ze je vaoder in moeder, in zelfs je gröötouwers. Ma, ier bin 'k anoniem
nie vervelend óór, ma un bitje ontwnnig za'k ma zehhe.
Weet je wi ik aoltie wè persé bie wil weze? D'n Burghsen Dag! Dan bin 'k nie t'ouwen, dan mot
aolles wieke. Dae lööp ik dan êêl d'n dag te strunen, van kraempje nae kraempje. In ik kom iederéén
tegen die 'k kenne, want êêl m'n familie komt van Brugh in Aemstie. Êêl m'n jeugd ei dèèr
ofespeeld. Ja, in den kan 'k echt nie laete om even in de Burghse schoole te kieken, want dae ek ok
in z'n ard schoolbankje ezète, bie juffrouw Artog. Dan verbeeld ik m'n eihe zelfs dat ut nog net zo
ruukt as vroeger. Vandae lööp ik even nae 't ööge Burgh, wi noe Boeremart is. In un mum van tied
lööp ik schêêf van de potten eigenhemaekte sjem. In a wè, verbeel ik m'n eihe, dat die vee lekkerder
is dan wi dan ok. Anenkomme bie de kerke van Burh, zie 'k de peren a volop an de bomen ange.
Un vertrouwd hezicht. In hedachten zie 'k opa jaer op jaer bie de openbaere verkoop van de peren
stae. Da kon nie misse.
Noe bin z'an 't rinksteken, ma 'k e meer andacht vö un bakje mossels, die 'k zoma op de stoepe van
'n vermaelig klompenmaekersuusje op m'n hemak opeten. (Ier zat 'k ok toen 'k vuuve was, ier
lehhe m'n wortels Kortom, ik bin wi èmae bie etankt, in as jullie soms us op je hemak langs
Braebats dreven rieë, in jezie erhens un Zêêuwse vlahhe wappere, dan woon ik dae.
Je schriefster van di stikje, Centina
49
