een openienge van 't één of 't ander op 't eiland. Een slachter men nie, Die was nie nöödig. Allêên
in"t naejaer kwam der ene langs om de keu te slachten. Ieder o een keu, dus vleis in spek was ter in
uus. Mit kleren in aalegoed, kwaemen ze langs de deure. Mit klein spul, zoas jarretels, spalen,
elestiek in knoapen, kwaeme de agosianten langs. Ene, o der nog zo'n kastje op zen rik, in der kwam
der ök waas ene mit een ondekarre.
Men o ök verenigiengen. Een meisjesverenigieng, een jongeliengsverenigieng, een
knapenverenigieng, in nae den oorlog, ök een zangverenigieng. Ni kaarken wier der nie ehkeke.
Aoles zat du mekaore. Mooi was dat. Ma dat was allêên in de weke.'s Zondags waere men inêêns
anders. Dan zaege men mekaore nie. Dat was raor. In den oorlog men ök een aevendschole. Dat
ei nie lang ehduurd. De moffen di een stokje vö ehstoke, omdat ze nie woue dat de jonges 's
aevens buute kwaeme. De zangverenigienge kon aarg mooi zienge. In 1947, lag ik in't ziekenuus
op Noordgouwe. Toen ze kwaeme zienge, ök ehzeid, dat ze mar es goed moste luustere. Ma bie't
eerste versje, gieng et a goed mis. 't Was net of ze twêê verzen du mekaore zonge. Ze moste dan
ök opouwe in opnieuw beginne.'t Viel aarg tegen. De maansen op Merjaen aoles dicht bie. Ze
kwaeme allêên op't Durp, of in de Stad, om ni kaarke te gaen of ni de mart. 't Was goed wonen op
Merjaen. in as ter ene buuten de pot piste, dan wier ten dat wè onder zen neuze ehwreve.
Je za 't nie gloave, ma men ök een vissersboot. Dat was de Kei, van Mertien Art. Die lag in de
sluus, bie de kaoie. Der zat gin moter in, dus je most roeie Mertien Art vieng ter roggen mee. 't Was
aoltied een mooi gezicht, as ten an kwam roeie. in as ten de roggen op de kant lei. Wat een prachtige
vissen waere dat. Ie eit dat ehdae, tot in den oorlog. Toen vieng ten een dööie kriegsmarineman in
zen nette, in is ten der mee opouwe. Ik docht aoltied dat de 'Kei'zö êêtte, omdat et een keie van
een bööt was, ma dat was nie zö. Der stieng eigelijk K.E.l.op. Kaarkwaarve ene, betekende dat.
Kaarkwaarve was dus een vissersdurp. Vaarder dan die 'ene 'bin ze nooit ehkomme. Tegen de Stad
konne ze nie op, de kaoie was di te klein vö. Ma wulder zeie aoltied 'De Kei', men wiste nie beter,
in 't was een mooie naem. Op de kaoie was 't aoltied gezellig. Di was van aoles te beleven. In, in
't weegkot bin wat verhaelen vertaald, in ök nog a wat logens dienk ik. Een voorbeeld, oe anders
men toen waere, was in den oorlog. Ik kwam een keer uut schole, in toen stienge een stik of vuuf
man vö 't weegkotje, in keke zö noen in dan es om 't oekje ni de sluus.Ik most natuurlijk ök kieke
wat of ter opdéé.Toen zag ik dat ter twêê mannen van de kriegsmarine, een zeemijn. die anehspoeld
was, an 't demonteren waere. Men stienge der een meter of tiene vandaen.'t Was een duitse mijn,
dat zag ik zö. Men kenden die mijnen goed uut mekaore, want di spoelde der nog a 's een an. Men
bleve gewoon stae kieke tot ze klaer waere.
Noe evacuere ze een éél durp as ter een granaat ehvonde öörd, of as ter een ethernietplaete van't
dek waoit. Toen keke men nie zö nauw. Dat kwam. dienk ik omdat ter toen gin
letselschaedeadvekaoten waere (wat een lang woord De burgemêêster is daer op zen dööd
van.Want as je tegenwoordig een scheet laet, in der staet ter ene achter je, die zen neuze optrekt.
Dan lööp je de kans, dat ten ni zö'n vint gaet, in dan ei je de poppen an't dansen. Ie kan nie mi zö
goe ruuke,of juust wè. Vö je 't weet mot je een paer ton betaele. Den advekaot eit daer den elft van,
begriep je. Vroeger waere der ök advekaoten, in die waere precies eender. Dat zag je op dat prentje,
wi de ene boer an de koeie zen orens trekt, in den anderen an zen staert. Den advekaot zat
ondertussen de koeie te maalken. Ik begreep toen a nie, wi of ten dat ehleerd want ik vond
maalken ma moeilijk. Bie de mole stieng et café van de gebroeders van de Bosse. Di kwaeme de
inwoners van Merjaen een borreltje aele, in een praetje mit mekaore maeke.
Twêê verhaelen wil ik anaele. Op een keer dronk ter ene zen borreltjes.'t Was een belangriek man,
ene die véé in de maalk te brokkelen Men zu den ma Bööt noeme, zö eet ik ök, dus dan doe ik
gin maans zeer. Bööt luste ze wè, in ie was aordig an zen taks.Toen ten weg gieng, stapte'n op de
fiets, in réé den dam mis. Ie stuukte op zen kop in de dulve. Van de Bosse, zag dat, gieng der ni toe,
in zei: 'Ma Bööt. wat doe je noe?'Bööt keek uut de modder ni zen op, in zei: 'Meneer Bööt, bedoel
51
