waren er ook dia's over een besneeuwd Biervliet van begin januari. Uit Nisse was Johan de Dreu
door de tunnel gereden met een aantal mensen van Mooi Zeeland, die een prachtige demonstratie
gaven van hun streekdracht. En Johan kon het allemaal keurig vertellen, in het Zuid-Bevelands
dialect. En hij had ook nog een prachtig verhaal meegenomen. Ons actief lid Thea de Bruine uit
Sluiskil was in de Axelse dracht en vertelde een spookverhaal, waarmee ze veel applaus oogstte.
Dierenarts Pol van de Vijver, zelf opgegroeid in Biervliet, kwam zowel met eigen gedichten als
korte verhalen over de vroegere Biervlietnaars. Het enthousiaste publiek waardeerde dit heel erg.
Hij sloot de avond af met een zeer toepasselijk verhaal van de IJzendijkse mosterdmaker Johan van
Haele, die een bezoek aan Biervliet bracht. En iederéén die vroeger in Biervliet kwam, die goeng
de ménsen êêst groeten in café 't Ouwe Raoduus, wao noe 't Durpsuus is. In de pauze was er
erwtensoep-mee brood.
Verhalen vertellen
Traditiegetrouw werden er in een aantal Zeeuws-Vlaamse bibliotheken verhalen in dialect verteld.
In de voorgaande jaren was die reeks meestal in november, maar dit jaar was het midden in de
winter: in januari. Waar? In Sas van Gent (17 jan), Sluis (18 jan), Kloosterzande (19 jan.),
Koewacht (20 jan) en Hoek (24 jan). De opkomst was goed. Zowel de luisteraars als de vertellers
hadden kostelijke avonden. Voor herhaling vatbaar.
M'N STIKJE
De vorige këër ek julder verteld over de 'band van hup en vooruit' en degenen die a daer lid van
waere. Noe ebbe ze et tegenwoordig over de jeugd die a zo vervelend is en aolles mar rieneweert,
nou, onze bandleden konne der ok wa van.
Zo vertelden onze buurman - die van die petoffels en z'n uutkêêring as zuuderzeevisser - es da ze
op 'n aevend bie 'n weduwvrouwe die a 'n bitje achteraf weunden en die a al op bed lag, êêl
stilletjes êên van de blinden van de angen afgelangd ebbe en dat blind zachtjes tegen de voordeure
ebbe gezet. Vervolgens gavve ze een klap op t'raem, zodat dat mens d'r eige roar verschrok, uut
bed vloog en mit a ze de deure opendee, kletterden da blind ni binnen. Om 'n oekje stonge de
daeders te kieken en lachten d'r eigen natuurlijk 'n ongeluk.
Om noe te zeggen dat dit zo om over naer uus te schrieven isMar ja, t gebeurden en noe gebeurt
er nog vee mêê dat a ruum zo schruftig is.
Wat ok weinig verheffend was het volgende:
't Was naemeluk zo dat er vroeger vee mêêr wienkeltjes waere op die durpen en die waere soms
nog laete open. Ok op zaeterdag. Eên van die wienkeltjes lag op 'n punt waer a de wienkelruumte
an 't enden van een gangetje lag dat a nog a ni beneejen liep. Op 'n zaeterdagaevend, zo tegen
sluutiengstied, gienge 'n stelletje van onze mannen nae dat wienkeltje en wilden nog wat koape. 'n
Cent van 't bord of spekken of bakkesvol. Dan liete ze dat vrouwtje van die wienkel - meestal waere
de uutbaeters vrouwen - iets lange wat a nogal oog lag en dan most ze eest om 'n krukje of zo. A
ze dan weg was of omgedraoid stieng, propten onze maoten gauw d'r snuit vol.
Ma dat was nog niet 't ergste. Vlak achter de voordeure was 'n kraene van de waeterleiding. As ze
dan weggienge of weggebesjoerd wiere, gavve ze d'n êênen nae d'n aoren 'n draoi an die kraene.
Deur a da gangetje nae beneejen liep kun je je natuurlijk we voorstelle wat a d'r gebeurden. Dat
wier dweilen. Dan wier d'r wel es iets gezeid da a 'n vrouwe nie betaemden.
Mar d'r kwam gêên pliessie an te pas. Allêên kon je wel es ebbe dat je vaoder deur die
wienkelvrouwe wier angesproken en je vervolgens kennis maekten mee de kracht, omvang en
'ardheid van z'n 'anden!
46
