In zo gebeurden dat op dat durp. Het oentje deed wat a t'er van d'r verwacht wier in wier deur
iederéén vertroeteld mee de lekkerste hapjes. Om ste beurte kregen de gezinsleden het ei, och, de
kinders een kêêrtje méér vanzelf. Toch wè weinig, vonde ze. In a gauw begon het gezeur om méér
oenders. Pa kreeg het er al benauwd van. dat betekende een gróót kot in een gróte renne achterin de
tuun. Zijn smoesje aot een a gauw klaer, want dan most het nóödkotje afgebroke öóre in wae bleef
je dan mit dit oentje?
Tevree leunden pa achterover, want géén mens wist daer iets op te zeggen. Ziezo.
Noe aot een wè buten z'n vrouwe gerekend, want een paer uzen verder aode ze ondertussen ok een
kot in renne mee oenders. Zie naer die buurvrouwe in d'r verael gedae. Géén punt. ze mocht het bie
ulder in de renne brienge zolang. In zo brocht ze het oentje, dat zo lucht as oppe woog, nae het
logeeradres.
Die boeredochter kwam juust toen dat gebeurd was bie d'r bure langs in schrok toen ze die snot in
kwiele zag zitte schrêêuwe. D'r kon wè iets mee de kinders weze of mit femielje of misschien aot
d'r man een vriendin of.
Ma dat lag een bitje anders bleek toen de buurvrouwe tussen d'r snikken deur d'r verael vertelden.
Ze was mit d'r oentje nae de renne gestapt, deurtje open, oentje d'r in. Wat a t'er toen gebeurden,
d'r zat een aene in die renne in die a geliek dat aereme bêêsje verkracht.
De traenen vloeiden wee riekelijk. Tot gróte schrik van de buurvrouw schoot d'r belangstellende
bure in de lache. In d'r verklaerieng dat dat zo óórden, dat een aene dae voe angenome was wier nie
gewaerdêêrd.
Toen ze het verael thuus op de boerderieë vertelden zei t'er moeder dróóg: 'Ze mag nog blieë weze,
dat t'er ma één aene was, anders was 't nog een groepsverkrachting g'óóre!
Verteld aan Rie Rosmolen, dialect van Tholen, Poortvliet.
Un dagje bie ome Wannes
Ome Wannes weunde in Sas van Gent en die werkten dao op un sukerfabriek. Dao stiengen dur
twee, de Malleto en de Copertief. Awel op de lest genoemden dao werkten die as schilder. Mun
broer en ik giengen gerren nao udder toe, wan ut was un kluutspeler. Op un zaterdagmiddag was 't
zo verre en mü giengen op verziete bie um. Z'n vrouwe waster ook mao die was wa stille uut
gevall'n. Dien dag da mü dao waoren, wast nie zukke beste weer, mao me aden afgesprook'n un
ende te gaon kuieren. Ie zei:'mü gaon is eest in de lochtink kiek'n. De lochtink wa was da noe wee.
dao aden mü nog nooit van hoor'n. Mao mü zaog'n 't a gouw, 't was dun of, wao a de blommen en
de groente in stiengen. Alles stieng dur goet bie, maor ie zag wè da mun dur nie vee om gaav'n.
Dus mü waoren daa gouw uutgekeek'n en deën un dikke jas an en dan konn'n mü dur wè teeg'n
om deu weer en wind te loop'n. Onze kuiering kon beginn'n. Onz'n oom nam z'n fototoestel mee
wan je kon nooit weet'n of tur iets moois te fotograveren was. We liep'n eest un eindje liengs 't
kanaal. Daa kwam net un hroot schip angevaor'n. 'Sie', zei die: 'das noe un eel schip mee
wandelstokk'n, amma voo ouwe Belgen die a nie mee uut de kant kunn'. Mü begonn'n a te lach'n
en zaog'n ta voo ons un elen oop mee ouwe Vlaming'n die an amma mee um stok liep'n .Wudder
vroegen an um of a mü dao nie is in konn'n kieken en of tie daa een foto van kon maken. Ma da
kon nie sei die. Op un andere keer toen dur un schip mee secondewiezers gevaren was aa die t'ook
geperbeerd zei die en toen kwam dur un eel verhaol over los. Ut shol 't nie vee of z'aden dum
ophepakt wan ze docht'n dat un bedriefsspion was die wilde weet'n oe as sü die stokk'n zo mooi
gekruld kreeg'n. Ie was tur dun and'ren dag nog nie hoet van zei die. Maa mü gloofd'n dur niks van
en ie keek ons zo is an en zei dat ut tog eerluk waa was.
Mü liep'n vedder en sloeg'n un weggutje zo de polder in. Da zaog'n mü un kotje staon van out
elemaa bespann'n mee haajze. Dur laogen amma lankwerpige diengen in. Volgens oom Wannes
68
