waoren het bananen die van un schip gelost wieren un paor daogen trug. Omda ut un bitje
motregende konn'n mü 't nie hoet zien en gloofd'n um. Ie zei: 'Me gaon is kieken of tur heen nest
hèvallen zien, dan kunn'n mü misschien nog een lekk're banane eet'n Toen we korter bie
kwaom'n zaog'n mü da ut eelema heen bananen waoren ma da 't ut un renne mee mais was. Die aa
tan wee de hrootste leute da tie ons te pakk'n aa voo de zoveeste kjeer. Ie keek is op z'n ollozie en
zag dat ut a un uur of viere hworen was, dus tiet om trug te gaon nao z'n uus. Ant pratende liep'n
mü zo deu Sas, In dien tiet wast ut een erg bedrievig stadje. As kinders vonnen wü ut da wè eel
intrussantBie die fabriek'n zag je van alles wa mü op dun Oek waa mü weunden, nie kend'n. Daa
zag j'alleen wa boerewaogens mee perren en un ienkele vent mee un melkkarre. En de shelnaom
die z'an 't Sas gaoven pasten eelema nie. Ze zeiën dat 't Sas van ellende was.
Ook die scheep'n in 't kanaol vonnen mü geweldig vooral die ele hroote. Sommige binn'nschepen,
da noemden ze kasten, laogen daa om graon te lossen voo de Walzemeulen. And're, die hroote
voeren deu nao Gent. En dan aa j'ook nog ut stieselkot waor altiet mensen ant werk waoren. Ut
tieselkot kon j'ook a van verre ruuk'n. En de bjetenfabriek'n die stonk'n in 't najaor je de kele uut.
Toen a mü eema wee tuus en binn'n waoren zei onz'n oom da tie wa onger aa. Zun vrouwe zei dat
Jur nog wa gebakk'n errepels in de kelderkasse stiengen. Ie dook in de kelderkasse en die bleef maa
weg. Zun vrouwe wier da beu en riep steenart: 'Wannes wa bluuf je noe mee die errepels, ik en ze
laa zelf gezet'. Ie zei: 'Ik kan ze nie vinnen'. Zie nao de kelderkasse toe in un drafje, mao kon ook
ie errepels nie vinnen. Ze zei: 'Waa bin die dan gebleven Wannes'. Ie zei mee un effen gezicht:
Ut zou best kunn'n da 'k die gisteren a op geet'n en'. En wieder leute natuurlijk, mao zun vrouwe
.waad ee. En a mü 't zoo oord'n aa die eu dikkels te pakken. En da was voo eur nie zo leutig. En
zo eindigde die verziete op een voo ons plezierige maniere en mü reeën op ons fietsje deu de regen
trug nao den Oek.
Jan L. Platteeuw, dialect Hoek.
vlijn Peetsen
k zijn nog van dienen goejen ouen tijd, da kik geweun twie peetsens ad. Tegenwoordig enze der
viere of zessen. Maor ik aon dus geweun mijn peetsen Clement in peetsen Theephiel.
\wel vandaoge gao kik da iens en over peetsen Theephiel.
Die weunde bij ons in. Want vroegere waos da de geweunte dan de gruutouers inweunden bij de
inders. in daorbij in den Polder waos nog gien ouen vandaogenuis. Ij weunde al heul lange bij ons,
want tij waos al vroeg weveneir.
n ak kik azu een klein meisken waorre. zatte kik op zijnen schuut in dan vrogge kik: 'Peetsen vertel
tog iens van vroegere. In da kontij, of da allemaol waor waos, weette kik vaneigens nie, maor allij
da steekt op gien adzuunpelle
Dienen kier begon tij weer te vertellen van den tijd da tij naor Brussel waos geweest. In da moek
zeggen, ij ging gerne op reise, dattij altijd gerne gedaon. Dus des misschien wel waor geweest,
't Waos veur da tij getrouwd waos, dus tes mier dan onderd jaor geleêen. Der waos daor een
exposiese van kenijnen in oeders in duiven in Brussele. Ij wilde da gerne zien Dus trok tij naor
Brussele.
IJ moest daor toch een beetsen fatsoendelijk veur den dag komen, maor lijk bij de mieste mensen
in dienen tijd at tij nie zuu vele om an te doen.
Van zijne nonkel Peet (die bij zijnen thuis inweunde, zuugezeid nen suikernonkele) mocht tij zijn
paosbeste goed gebruiken. Mijn peetsen waos maor een klein manneken in zijnen nonkel Peet waos
nen gruuten vent, dus da goed waos vaneigens allemaol te gruut. Maor zijn moedere zei daor
passen me wel een moue an. Zijnen oed daor zaten de kranten van de huule weeke tussen. Zijnen
69
