noemden we geen vijvers, of op z'n Zeeuws vievers. Ik weet eigenlijk niet of die putten en
ondiepten een naam hebben. Iere is nog wa water bluuve stae, werd er dan gezegd.
Vlak bij het bejaardencentrum zagen we een grote vijver. Mogelijk zat daar vroeger wat brak water
in en kunnen we de naam van het gebouw op deze manier verklaren.
Anders bluuft 't een raedsel, die naem De Zoute Viever.
De Zoute Viever
(foto Rinus Willemsen).
VERHALEN EN GEDICHTEN
't Hroene fietsje
't Gaet over ikke en jie en over jie en ikke. Mè in 't Zèèuws mag je je 'n eigen 't èèste noeme.
Dat is gladnie onfersoenluk en ook nie onbeleefd. Wien 'k mee jie op 't öge ebbe. dat wor opeluk
duudeluk. Luuster mè.
In de jaeren vuuftig van den vorigen èèuw, weunde 'k an de Zandwegt. Den enigsten wegt, die
toegank gaf toet 't durpje Ritthem. Op 't durp, daer ieuw de wegt op. Jao, eigentluk liep 'n nog een
einje deur toet an Rammetjes. Mè daer kwam toen ter tied glad gin méns. Ritthem was, een uutoek
ka' je wè zegge. Dat betékende: as je nie op Ritthem mog weze, dan kwam je ook nie op Ritthem.
Zeker nie, as je afkomstig was van Souburg. Wan; Ritthemers en Souburgers, dat was waeter en
vier.
Ik was in de jaeren vuuftig nog mè een schoolmeisje. Julder dienke messchien, een onschuldig
wezentje. Past daer vö op! D'r waere nie vee mensen waer ik bange vö was. Mè èèn wete 'k er a zó
op te noemen: D'n Ekster, de pliesie. As die m'n padje kruuste, liepe 'k m'n bénen van onder m'n
gatje. Ie droeg nog zo'n bullonbroek, en óhe schoenen mee bèènkappen. En over z'n boste, ieng 't
kóórde van 't pistool. Ik vee ontzag vö D'n Ekster. Ritthemers da's eigenaordig volk, zeker vuufig
jaer trug was dat 't geval. Vreemden waere toen bie ons nie welkom. Ons odde 't gevoel: 't durp is
van ons. Van gróót toet klein, van joenk toet oud. Van burgevaoder toet petrolieboer. van wetouwer
toet errebeier. En dat gevoel, zat èèl diepe.
Stichting Werkt voor Oudt
DE ZOUTE VIEVER
ZORGCENTRUM
64
