Munneer dun Bürgemeister, je moe ta nog nie vedder vertell'n maa ie gaa over un tiedje trouwen
mee een hoet meisen. En iedereen weet van t' een komt'ander ee. Zun moeder zei altied: 'Jong'n
begin tur nie an'. Mao ja tog gedaon ee en noe moet tur un kleinen kommen. Ie zei wè: Vaad'r, ik
kon dur niks an doene. kwas dun tel kwiet'.
Jao, 'k aant wè verwagt, eig'lijk is a an de laote kant. Ie aa dun lesten tied van die arige streken, da
was uk nie van um gewent. Darom dogt uk a wa mekeer die jong'n tog.
Mao uk aa ut tur wè is mee um over hat da tur nog geen opvolger was voo de stee. Mao 'k kaa liev'r
had da tie nog even gewagt aa mee dien klein'n. Affijn da is nou eema zoo, dien kleine'n stao biena
voo de deure, daorom begin tie wa aast te krieg'n Ied'ren dag kiek tie uut of a ta komt. Z'aden
vanselfers daa ook nie zo gauw op gerekend. Vandaa da z'ook nie direkt un onderkomm'n aden.
Daorom bin ze maa in un ouw kotje gaon weun'n todda de boerderieë trug goet is. Noe zit'n z'op un
shopstoel eig'lijk, wan dun buurman daa die stienk vee nao gas. Ik dienk da tie vint mee un lek zit.
Die ei geen geld om da te laot'n maok'n dus oe gouwer a ze kunn'n verazen oe liev'r, da begraup je
wè. Tis ook un arigen, je kan tur nie mee praoten. Die is altumma ant woord en die doe of at tie alles
weet en vroeg'r vee geld aa. Mao 'k weet wè beet'r. Daorom aank tog wè un bitje mee udder te doen.
Munneer dun Bürgemeister, as judder noe voor da uusje waa a wieder gern in will'n gaon weun'n
toestemmieng gene om daa in te gaon weun'n. dan kunn'n wieder udder ook wee elp'n en kom 't
allemaa dikke voo mekaore en zien mü ammaa eel tevreeën.
'K open mao da je deu judder knieën gaone, wan 'k en ut noe tog fussoenluk gevrogen ee?
Alli op dun goeën afloop dan.
Mee groeten van Bram Vettenbuuk en zun vrouwe Jane uut de Linie.
J. L. Platteeuw, dialect van Hoek
Schoenen verzeule an de kanten van Axel
'Ebbe je dat nooit g'oore, dat verhaal, 'oe as de Scharrebak 'ier of daer an de kanten van Axel vor
een vrouwtje schoenen dee verzeule?
Neê? Ae noe, dan za'k ét vertelle.
't Was nog nie zö lange gelee dat de Scharrebak daer een zaekje geopend ao. Een soort klusbedrief;
je kon d;r vö van aolles terechte, stoeng d'r op de deure.
De Scharrebak zat op z'n zeven gemakken een sjekje te pielen, as t'r een keer korts nae de middag
een Axels wuufje binnenstape.
'Si,' zeide ze, 'je ei nie vee waark zeker, vè 't moment?
"Ebbe nie', zeide de Scharrebak. mae 'k dienke d'r over. 'En ie knikte bedachtzaem.
't Wuufje was t'r nie van onder den indruk. 'Ma'k is wa vraogen?', zeide ze, 'Doe jie ook waark an
schoenn?'
'Aolle voorkommende wèrkzaem'eden', knikte de Scharrebak, en ie keek nieuwsgierig nè de tweê
buutenmaetse kano's die as 't wuufje uut een tassse trok.
'De zondagse schoenn van oönz'n Jan', wier d'r meegedeêld. 'Zou je die kunn'n verzeuln vo de
zaoterdagmiddag?
De Scharrebak zeide niks en keek nè de barken die saemen wè goed waere vö drieën 'aolf pond.
'Da bin zwaere schoenen, moe'k zeie', brocht'n op den duur uut. 'Mae verzeule, dat moe wè lukke.
'Ovee keren moe'k dat doeë, meisse?'
"Oevee keren?'
't Wuufje keek asof de Scharrebak een oneerbaer voorstel dee.
ên keer is genoegt. As 't ma goed gebeurt.'
'Daer kan je op rekene', zeide dien anderen.
54
