'Ik 'ebben a vee verzeuld van m'n leven, 't Is as 't waere m'n specialiteit. Zet mae bie 't raem.
Zaeterdag tegen etenstied is't wè gebeurd.'
En ja 'oor, 's zaeterdags tegen den aevend stoeng't wuufje bie de Scharrebak in de wèrkplekke.
'Is't gebeurd?'
"Jawel, Verzeuld bin ze, den eênen zèwel as den aoren. Zonder moeite, 'k 'Ebbe zelden zo
makkelijk iets verzeuld.'
Ën de Scharrebak knikte asof 'n tachentig was en terug kon kieke op een mènsleven nuttig
'andwèrk.
"Oevee is 't?'
Ik za je nie bie den beer doeë. Doe mae een tientje. Zeven euro 't stik en vier euro kortieng omda
'k 'et in een keer kon doeë...
'Da 's nie vee', docht 't wuufje, mae die kortieng vond ze wè een bitje vreemd, 't Was toch
eigenlijke een aorigen draoer, 'eêl die Scharrebak. Je kon wè mèrke dat 'n nie van 'ier kwam.
'Ze staen bie 't achterraem', zei de den uutbaer van 't klusbedrief. 't Wuufje 'aelde een plastic tasse
vè den dag en stapte nè de achterkant van de wèrkplekke. Mè toen as ze goed keek, draoide d'r
oogen over kruus.
'Ze bin nog net eender! Uul da je bin. Je eit er glad geen niewue zeuln onder gedaon! Wat za oönzen
Jan wè nie zegg'n?'
De Scharrebak 'aolde z'n schouwers nè boven..
'Nieuwe zeulen bin ik nie van wetende. Ik alleên gedae zèas je gezeid eit. Ik die schoenen
verzeuld. Van onder 't raem an de voorkant nè 't raem an de achterkant. De kortste pad 'k genome
- een paer stoelen 'k nog vo verzet. Mae 't is me gelukt omze in eên keer te verzuelen, tweê keer
'k er nie vè moete lope.
Ën wï knikte de Scharrebak bedachtzaem, asof'n wou zeie: da's noe 's vakmanschap, datje wè
'Verzeuln. Wat mieter nog an toe...'
't Axels wuufje was verbluf. Ze vergat d'r geld terug te vraegen en op 'ooge beênen stekkerde ze
de Scharrekbak z'n zaakje uut om d'r nooit mi terug te kommen.
En dat was 't verhaal van den Scharrebak, 'oe as 'n in 't Land van Axel vor een wuufje schoenen
dee verzeule.
Jan Zwemer vertelt 'De Scharrebak' in de serie Je ku me nog mêêr vertelle(n)
De beste Sinterklaos
Kee steunde op de taefel in zuchtte. Noe zat ok echt aoles tehen. Ze zou vandaehe naer Zurrikzêê
vó de leste booschappen vö 't sinterklaosfêêst in noe kon ze nie van de pad. Z'ao vanochen ieselijk
ard d'r bêên estóóte in ze kon enkelt nog ma ienke. 't Ofheloape jaer ao ze Wullum nog om de leste
kedoos kunne stiere, ma jao, Wullum was d'r vandü ehae in zie most aoles zaalf opknappe. Z'ao a
dikkels d'r eihe verwete, dat ze de leste jaeren nie wat aordiher geweest was. Wat zei je? Vee
aordiher was beter! 't Was aomè zo goed geweest in de êêste jaeren van ulder trouwen. Ze wier dü
Wullum gebutterd in gesukerd, in aoles was pais in vree. Toe waere kort nae mekaore drie kinders
gebore, joengers. Ko aode ze vernoemd naer Wullum z'n vaoder, d'n twidden wier vernoemd naer
eur vaoder. Kees, in d'n darden. Wim, netuurlijk naer Wullum. 't Was aomè 'n bitje te druk geweest
vö Kee. Wullum most overdag nae z'n waark in Kee stieng d'r allêênig vö. Langzaem an was ze
veranderd in 'n kedee, z'aod't zaalf bure Nele 'ööre zaahe. Ze wist êêl goed, dat ze aolsma minder
ao kunne verdraehe. 't Was aalke weke wè 'n keer 'n flienke ruzie in op 'n dag zei Wullum: zoekt
't ma uut. In ie was verdwene. Ze wist aghêêl nie waer naer toe in ok nie of 'n bie 'n aore vrouwe
was. Dae zat ze mit drie joengers van tiene, aalve in twaolve in mit 'n grööt schuldhevoel. 't Geld,
55
