Aflevering 159 voorjaar 2008
Galstêênen
Kamiel was leurder. Kasjesvent. Mêê z'n mande voor op den transportfiets
rêê tie de durpen af, om aon de boerevrouwtjes z'n gaoren en band en z'n
knööpen en elastiek te verkööpen. Kamiel was om te ziene een flinke vent.
Nie zo'n sukkelèr as de mêêste leurders. Die oaden mêêstal êên of ander
gebrek en ööpten daodeu op een bitje compassie bie de klandizie. Die
zouen wè begruupen da zö iemand mee gewoon werk nie an de kost kon
kommen en daorom leurder was geworren. Kamiel mankeerden niks. Ie a
gewoon gêên zinne om êêle daogen vöö een baos te werken. Ie was mee
weinig tevrêen. Ie ao kind noch kraoie in de weg en da vrieë leventje as
kasjesvent beviel t'm opperbest. En je belêêfd'n onderweg nog 's wa. Je
zag af en toe, tussen al die ouwe trunten, ook nog wè 's schóón wuuf die
noa je lachten. Ier en dao duurd'n d'n transactie wa langer dan gebruukelik.
Al mêê dal gêên hèk leventje, zóó. A 't erg slecht weer was bleef je gewoon
tuus, a 't êêl werm was ook. Je kon altiet wè goekööp aon restpartijtjes
kommen en die kon je dan mêê 'n redelike winst verköópen aon al die
Saores en Minaos, Suuses en Jaones, die a je op je pad tegenkwam. Kamiel
kon praoten as 'n advekaot, moppen vertellen as 'n artist en verköóp'n as
d'n besten.
Bie één vrouwtje mocht tie altiet binnen kommen. Ze was nie rieke, nie
mooi en vrêêd nieuwsgierig, mao ze kocht altiet wa van 'm. En een glas
waoter of zelfs een bakje koffie kon d'r ook nog af. Mao die
neuwsgierigheid, ee. Da was 'n kruus. Woar a tie vandaon kwam. Of tie
getrouwd was. Oe out a tie was. Waorom a tie nie gewoon werkten bie een
baos. Ie was toch nie ziek of zó. Of tie wè genoeg kon verdienen mêê z'n
negosie. Kamiel wier da eigeluk een bitje beu. Da gevraog. Mao da kon tie
naotuurluk nie zomao botweg zeggen,want dan was tie z'n koffieadresje en
z'n aonspraok kwiet. En da wuufje was leutig genoeg om d'r af en toe een
bitje aonspraok oan 't énne. Dus bedocht Kamiel een verklaoring vóó z'n
bestaon as kasjesvent. Dan was tie vöö êês en altiet van da gevraog af. 'k
Gaon je 's wa vertellen, Katrien', zei tie. 'Mao je moe beloven da je d'r mêê
gêên mens over za praoten'. 'Nêênt, jongen, Kamiel je ken me toch,
Kamiel kenden z'n pappenheimers moar al te goed en ie wist wè ost zeker,
da gêên tien minuten na z'n vertrek het alve durp al op d'öögte zou ziene
van wa tie gieng vertellen. Moa da was juust z'n bedoelieng. Een bitje
compassie kon nooit kwaod. 'Kiek, Katrien', zei Kamiel, 'Een jaor of tiene
trug ènk last van galstêênen gekregen. Ik zien d'r noe wè gezond en sterk
uut, mao toen was 't kantje boord. Zo iets aon de dokters nog nooit
geziene. Da waoren nie zomao een paor galstêênen, njêêë da was een
baole vol. 'k Èn ze meegekregen en d'r tuus een öfpad van oangeleid. Je
begruupt dao 'k dao nooit mêê êêmao bovenop gekommen zin. Gewoon
werken zat t'r vóó mien nie mêêr in. En daorom, Katrien bin'k gaon leuren.'
Terwiel tie z'n verhaol vertelden vertrok tie gêên spiere van z'n gezicht.
Katrien luusterden aodemlöös toe en booi d'm van pure compassie een
twééde bak koffie an. Kiek, da ao tie vast binnen. Noe moar 's afwachten of
Katrien d'r werk goed gedaon ao a tie de volgende kêêr wëê op t'durp
kwam. Ie zou z'n mande maor 's extra vol doene.
Jan Lauret, dialect Hoek
