VERHALEN EN GEDICHTEN
Aflevering 160 zomer 2008
51
Wanneer kunnen we je de eerst volgende keer horen?
Het gebeurt nog a es dat het een besloten aevond
is, waer gin butenstaenders verwacht worre. Wat ik
noe a wete is, dat op de leste zondagmirrug van
oktober de Vertelkring Midden-Zeeland wir van z'n
eigen laet ore en spreke. Natuurlijk in 't kerkje van Ellesdiek. We maeke d'r
dan vast en zeker wir een kostelijke vertelmirrug van en iedereèn is daer
meer dan welkom.
En tenslotte, ik dienke mè zö: ies goeds vertelle kan nooit gin kwaed!
Corry Arendse.
Wat zijn je toekomstplannen?
Zelf wil ik me nog meer bekwaeme in de overdracht
van het vertellen mee nog mooiere verhaolen. As
vertelkring bin me daer serieus mee an de slag.
Frans van der Heijde, ook lid van de kring, geeft
daer de nodige anzetten vö. As een stok achter de
deure. Ik bin d'r eèl blie mee. 't Is stapje vö stapje
groeie. En oefening baert kunst. Inmiddels bin de
mooiste verhaolen saemengebrocht in ienkele
bundeltjes. 'Slikspetters' is 't leste boekwerkje, mè
het is a uutverkocht. Gin nood, d'r worre a plannen
gesmeed vö een volgend boekje.
Heb je nog wensen in de toekomst wat vertellen
betreft?
Vertelle op een biezondere plekke vind ik aoltied eèl
leuk. Zeèland ei natuurlijk eèl wat mooie plekjes
waer een verhaol goed tot z'n recht komt. Buten in
een mooi blomof, op een bootje, in een praotuusje,
of een ommetje maeke mee verhaolen.
Was getékend, Corry Arendse, dialect Ritthem
Het zandhoekje in Ouddorp
Wie vanaf Zeeland over de N 57 Ouddorp nadert, ziet rechts na de duinen
van De Punt, nog de restanten van een oud haventje: de Kille, waar vroeger
suikerbieten werden afgevoerd en macadam voor verbetering van de
onverharde polderwegen werd aangevoerd. Daarachter strekt zich naast
ondoordringbaar struikgewas een, vaak, wuivend rietveld uit en achter de
oude dijk, waar men tegenaan kijkt, verrees een geavanceerd woonhuis in
de Preekhilpolder. Het is moeilijk voor te stellen dat daar vóór de sluiting
van de zeearm door de Brouwersdam een aantrekkelijk, op het zuiden
gelegen zandstrandje, dat als het ware de zeedijk onderbrak, lag. Er was in
die tijd nog eb en vloed en bij hoog water gingen wij als kinderen in het
ondiepe water zwemmen. Door het vloedwater werden regelmatig lege
kokkelschelpen aangevoerd, die als richels op het zandstrand
achterbleven. Hier was vaak menige Ouddorper te vinden, die er schelpen
