Aflevering 161 herfst 2008
m steun ontbroken heeft. Aanvankelijk zocht hij zijn heil bij de
dichtgenootschappen. Hun steun was minimaal en Bellamy voelde zich er
niet thuis. Maar hij had vooral andere opvattingen over wat dichtkunst
moest zijn. Een breuk met de genootschappen kon niet uitblijven. Bellamy
ging zijn eigen weg en juist op het moment dat hij die gevonden had en die
weg ook literair-historisch kon onderbouwen, benam een vroege dood hem
de mogelijkheid om zijn stempel op de ontwikkeling van de Nederlandse
dichtkunst te drukken.
Dat neemt niet weg dat hij in zes jaar tijd uitgroeide tot een van de
bekendste dichters van Nederland. En dat is voor iemand van eenvoudige
afkomst, die straatarm was èn ziekelijk èn belast met een problematische
liefde èn onzekere toekomst, een indrukwekkende dichterlijke carrière.
Aarnout de Bruyne (1942) studeerde Nederlande taal- en letterkunde aan de Universiteit van
Utrecht. Hij koos bewust voor het middelbaar onderwijs en was 30 jaar leraar en schoolleider
aan de Stedelijke Scholengemeenschap Scheldemond te Vlissingen. Hij publiceerde Ward
Ruyslinck, een studie over deze auteur en zijn werk. In 1996 schreef hij het verhaal De veerman
van Sint Amands, Slibreeks 78. In 2002 schreef hij een artikel in de uitgave Roosje en haar
nazaten, Slibreeks 100/101 en voerde de redactie over deze uitgave. Daarnaast publiceerde hij
literaire beschouwingen in literaire bladen.
Bronnen
Jacobus Bellamy, Gezangen mijner Jeugd, Amsterdam 1782.
Jacobus Bellamy, Vaderlandsche Gezangen, Utrecht 1782/1783.
Jacobus Bellamy, Gezangen, Amsterdam 1785.
Jacobus Bellamy e.a., Roosje en haar nazaten, Middelburg 2002.
P.J. Buijnsters, Gedichten Jacobus Bellamy, Amsterdam 1994.
P.J. Meertens, Het culturele leven in Vlissingen in de tijd van Betje Wolff, in: De Vlaamse Gids, 1955.
J. Aleida Nijland, Leven en werken van Jacobus Bellamy, 2 delen, Leiden 1917.
Marleen de Vries, Beschaven! Letterkundige genootschappen in Nederland 1750-1800, Nijmegen
2001.
