Aflevering 161 herfst 2008
73
foto Rinus
fillemsen)
Waeterlelie
Jule zouwe 't misschien nie zaage, zo op 't êêrste gezicht, mar ik hè nog
wel's hortie voor waeterlelie gespeuld bie een balletvoorstellieng. 't Zit
naemelek zó: mit de ramp binne wiele geëvakweerd naer Naarden. 't Gezin
waer m'n kwamme, was hartelijk in gezellig. Ze hadde 'n gróöt huus, mit
ruumte genog. M'n moeder knaopende nae 'n week al 'n rööie zakdoek om
d'r hööd, in begon uut dankbaarheid in verveling an de grööte
schöönmaek. De gastvrouw keek d'r öögen uut. Volgens oens, stieng in
Naarden 't woord schöönmaek, genêêns in 't woordeboek. Zelfs de buren
kwamme kieke hoe m'n moeder op 'n haoge trap, plefonnen stieng te
soppe. Het huus stieng langs de Rijksweg, in de auto's gienge langzaemer
rieje toen ze nae drie weken aok 't tretwar gieng schure.
Aok ik vervelende m'n eige: buten speule was gevaarlek, dus ik mos naer
de poppeschool.
't Gezin had drie kinders, waervan d'r twêê, 'n zeun in 'n dochter wat
ouwer warre. De zeun brocht mien mit tegenzin elleken dag op school,
want z'n vriendjes lachende om dat stomme boerekind, mit die raore
klëêren. In dan dat dialect van
mien, hie voend 't mar niks, dat
ko j' an alles maareke. De
dochter was 'n jaer of acht in zat
op woensdagmiddag op balletles.
Ik was net vier, hormaeger in
vrêêselek lenig. Ik kon staend op
'n stoel, de naegel van m'n grööte
têên biete, in ik kon loshandje op
m'n hööd gaen staen. Volgens d'r
moeder dus geknipt voor 't
ballet. Op 'n woensdag was 't
zovaar, wiele naer de gymzael. De
leraeres was 'n maegere ouwere
heks, mit pikzwart gevaarfd haer
in 'n grööte knot. De aore
kinders, gedroege d'r eige al as
echte ballerina's in keke
gêênêêns naer mien. Ze
trippelden wat heen in weer, mit sierlek gestrekte nikkies in aarmpies. Ze
warre an't rippetere voor de 'Stervende zwaan.' Ik mos wat buuge in
strekke voor de juf, mar ze was nie aarg oender d'n indruk, aok nie toen ik
an m'n tëênnaegel begon te biete. Ik kreeg dus de hoofdrol nie, mar in 'n
rose bloesie in 'n groene lappiesrok moch ik op de groend gaen la'ge. M'n
aarmen moste geboge langs m'n bêênen laage, in m'n kin mos op m'n buuk
drukke. Of in toe mos ik m'n aarmen wat laete fladdere, asof de wind d'r
deurheen streek. Nie zo moeilek, de êêrste vuuf menuten. Daerna was 't
asof ik gebroke was, alles deej zêêr. Volgens de verhaelen laeter, had ik
talent, ik was êên van de betere waeterlelies geweest. Mar nae drie of vier
lessen had ik 't wel bekeke. "n Week voor de uutvoerieng gien ik d'r of.
Ballet is prachtig op televisie, mar zelf meedoen is hêël wat aores.
Ooltgensplaat, Corrie Huijer, maart 2006
