'76
Aflevering 162 winter 2008
Om een ure of viere 's middegs kwam Arjaon. Toevallig waere Wullem,
Endrik in Merien der ök. Die kwaeme op ziekebezoek.
Arjaon gieng vö de bestie zitte, in pakte Jan zen polse. 't Was stille in de
kaemer. Wullem, Endrik in Merien stienge vö 't raem, in keke ni bute.
"Wat è'k?", vroeg Jan. Arjaon zuchte," Ik weet nie wat ik ter van mö
dienke,"zei den.
"Ik zoiets nog nooit meeëhmaekt. Toen ik gisteraevend ni je waeter keek,
kon ik't nie glaove. Een ele nacht è'k in men boeken motte neuze, vödat ik
wist wat et was.'t Is volgens de boeken nog ma één keer voorehvaole. Dat
was bie een indiaan, in Zuud -Amerika. Die ze nie beter kunne maeke,
want die is 't bos in ehvlucht, in ze den nooit mi ehvonde."
Jan kroop bie dat verhael êêmae onder de dekens, in dampte van 't zwêêt.
Noe za'k wè dööd gae, docht ten. In ik bin gineens ni den dokter ehgae.
"Ma wat è'k dan toch,"vroeg ten mit véé moeite.
Arjaon was even stille. Toen zei ten: "Jan je mö flienk weze, want 't is nie
kinderachtig. Ma, 't ei ter wè mee te maeken. Ik za 't ma zaage."
"Je bin in blieë verwachting, Jan."
Je kon een spaale ööre vaole, in de kaemer, allëën bie 't raem, di öörde je
wat gesteun.
Toen vloog Jan overaande, in stootte op een vrêête maniere zen ööd
tegen de bestieplanke. Ie trek een buule as een oenderei op zen ööd.
Ma dat was nie 't aargste. Véé aarger was't, dat Jan zen eigen nie mi was.
Woest keek ten ni Koba, in schreeuwde." Aa je noe je zin? Jie bin noe blie
natuurlijk. A een jaer lang lööp je te roepen dat ik noe es an de beurte bin.
Jie eit tet ter om ehdae, lillijk wuuf. Jie mit je vieze spelletjes. Daerom most
ik onderlaage, in jie boven op men. Ik nog zö ehzeid. 't Is gevaerlijk, in
tegen de natuur. Noe aa je je zin. In oe mot dat noe? Wi mot dat kind bie
mien uutkomme? 'k Ööre je nog kaarme, toen je klein Jantje kreeg. Ma jie
bin ter vö ehmaekt. Ik bin a dööd, vö dat de weeën beginne."
Koba wier tot onder der aer zo rööd as een krote. De mannen die vö 't
raem stienge, dochte: "Strak motte wulder nog ni den dokter. A men ons
eigen nie goed kunne ouwe, dan laage men mit een rolberoerte van 't
lachen op de grond." Arjaon vertrok gin spiere.
Jan dook wi onder de dekens, in vroeg benauwd: "Wat mot ik noe doe
Arjaon?"
"'t Is nie makkelijk, Jan, "zei ten.
"Ma je bin ter gelukkig vlug bie. In de boeken staet, dat je in zo'n geval te
véé vrouwevleis an je lief eit. Di mö je van of komme. Een kure mit aenevet
schrieve ze in zo'n geval vö. Ma dat is diere.
"Dat geef niks,"zei Jan. "A'k ter ma van of komme. A gae aol men geld der
an op, mien zu je nie oore."
"Ik ope dat et elpt," zei Arjaon. "Ik vier vette aenen nodig, in ök vier liter
wien, in nog wat peper in krunote. De wien è'k nodig om 't vet te laete
gisten. Dat kan ök zonder wien, ma dan duurt dat véé te lange. Dan is't kind
ter a bienae. Ma 't kost éél véé."
"Koba, geef Arjaon die onderd gulden ma,"zei Jan. "In as je meer mot
Arjaon dan kan dat ök."
"Dat oef noe ok wi nie Jan. Vuuf in veertig gulden is wè genog. Ik za vö men
eige niks rekene, want van zo'n geval di leer ik êêl véé van."
Koba dook onder de bestie, in taalde vuuf in veertig gulden uut. Endrik stak
