Aflevering 162 winter 2008
Snoetje ('n ver'ael vö de kinders mit kossemisse)
Êêmae in 't noorden van Zweden, wae dat ze 't a Lapland noeme, woonde
Snoetje. Nie in 'n uus, want Snoetje was gin maans, ma 'n rendier. Bie z'n
neuze aod'n 'n gróöte witte plekke in daerom noemde d'aore rendieren um
ok Snoetje. Ma as ze böös op z'n waere of zö-ma 'n bitje kwarrelig deeje ze
Snute nae z'n roepe.
Snute, wegweze.
Snute, gae opzie, jie kan toch niks.
Dat von Snoetje êêmae nie leutig, dae wier 'n aoltied aarg verdrietig van.
Op 'n keer dee de kudde rendieren 'n bitje schaelöos loape over de
toendra, 't Mos lag verstopt onder 'n dikke laehe snêêuw, want 't ao
die nacht vö 't êêste flienk 'esnêëuwd. 't Was 'n êêl mööi gezicht in a
je van snêêuwballehööien ouwt of van snêêuwpoppemaeke, dan is 't
best wè leutig. Ma de rendieren vonde 't aghêêl nie leutig. Ze konde nie
snêëuwballen gööie, in 'n sneeuwpoppe maeke ok nie. Nêê, ze moste
aolsma mit ulder vöörpööten de snêêuw wegkrauwe om bie 't mos te
kommen. Daer waere ze 'n bitje futig over in dust was 't aalke keer: Snute,
gae opzieSnute, wegweze.
Snoetje docht: d'r is d'r gin êëne, die a van mien 'ouwt. Ik kan eihenlijk net
zö goed weghae, ze doe me toch nie misse.
In toe dat 'n zö an 't dienken was, behon 'n glieke 'n bitje bie de kudde weg
te loapen.
Noe, dat was nie zö aarg slim, want ie was nog ma klein in ie kon nog nie zö
goed vö z'n eihe zurhe.
D'aore rendieren aode niks in de gaten. Ze ware zö druk mit zoeken naer
eten onder de snêêuw, dat ze naarhest op deeje lette.
Snoetje was a gauw 'n flienk aande wegt. Ie kwam bie de rand van 't bos in
'n stuitje laeter liep 'n tussen de sparreboamen. D'r was dae nog gin maans
geweest. Da kö je zie, want 'r waere nog gin sporen in de snêêuw. Allêênig
wae dat Snoetje geloapen ao zag je de ofdrukken van z'n oefjes. In dat zou
ok nie lank mï dure, want 't gieng wT snêêuwe.
't Behon a 'n bitje duuster t'oren. Langzaem an vond Snoetje 't nie
spannend ml om allêênig dü 't bos te loapen. Nêê, 't was eihenlijk 'n bitje
griezelig. In ie schrok z'n eihe 'n onheluk, toe dat 'r anêêns 'n geelbruun
bêêst vanachter 'n struke op z'n of kwam. 't Was 'n wolf in z'n tanden deeje
blikkere in 't aolfdoenker.
G-g-goeiemiddeg, zei Snoetje.
"Jaaao, ik gloave dat 't 'n goeie middeg is", grijnsde de wolf. "Dat gloaf ik
zeker. Wat mot zö'n klein rendier allêênig in 't bos doe?"
"Ik bin weg'eloape", zei Snoetje, in ie ao dae noe vrêêselijken spiet van. "Ze
deeje zö lillijk tehe mien. Wolven bin vee aordiher, vind'ik."
"Zööö", zei de wolf, "vin jie wolven vee aordiher? Da klop nie, da klop
êêmae nie. Oe 'êët jie eihenlijk?"
"Ik 'êëte Snoetje."
"Ah, lekker toetje, lekker toetje."
"Dankjewel",zei Snoetje, "jie ziet 'r ok êêl aordig uut."
"Vin jie dat echt?" vroeg de wolf in ie behon 'n bitje verlehe te draoien.
"Jao zei Snoetje,"zou jie nie mit mien wille gae kuiere? Want 'r kunne
gemêëne béésten rondloape in jie liekent mien staark genocht om aore
béésten of te schrikken."
"'k Gloave nie dat 't klopt", mompelde de wolf, "ma 't is goed, 't Is wT 's
