Aflevering 162 winter 2008
wat aors. Ik ouwe je wè in de gaten."
In zö liepe ze saeme dü 't besneeuwde bos. Ze deeje tikkertje in ze slore
uut op 't gladde pad in ze rolde dü de snêêuw. De wolf ao in tieden nie zö'n
leut aod.
Nae 'n stuitje kwaeme ze op 'n brêêjer pad in dae stienge ze anêêns stille.
Op 't pad kó je 'n spoor zie. TwT rechte strepen 'n endje van mekaore of in
daetussen 'n aor spoor.
"Da's van 'n slee, 'n grööte slee", zei de wolf, "ma d'r klop iets nie. D'r loap
aoltied 'n paerd vö zö'n slee, ma ik zie gin spoor van 'n paerd. D'r ei 'n aor
bêêst vö geloape mit vee gröötere oeven. Me zü d'r ma 's achteran gae." In
zö volgde ze 't spoor, tot dat ze 't bienae nie mT konde zie, want 't was noe
êêmae doenker. De sterren twienkelde an de zwarten emel.
Snoetje in de wolf liepe zö dichte mit ulder koppen bie de grond om 't
spoor te kunne volhen, dat ze d'r eihe 'n oedje schrokke van 'n licht, dat
ze'n endje varder anêêns zaehe.
"Hé", riep de wolf,"dae klopt iets nie".
Vurzichtig gienge ze varder slupe, want ze wouwe toch wè graeg wete wat
of t'r bie dat licht te vinden zou weze.
't Was 'n outvier in d'r stieng d'r êêne z'n anden te waarmen. Ie was ma
raor gekleed, vond Snoetje, 't Was 'n maans, dat wist 'n wè. Ie ao 'n rööie
broek an in 'n rööd jasje, 'n rööie puntmuste mit 'n wit bolletje d'r an.
"Wat is dat 'r vö êêne?" vroeg 'n zachjes. Ma ie kon zeker nie goed
fluustere, want dat maans riep: J'oef dae nie in 't doenker te bluven, Kom
ma gerust bie 't vier.
Snoetje in de wolf kwaeme langzaem nae vore. Toe draoide de fehuur z'n
eihe omme. Ie ao 'n mööie witte baerd in lang wit aer. "Ik bin de Kerstman",
zei t'n. "Ik brienge de maansen mit kossemisse pakjes. Ma dit jaer 'oort 't
niks, want Rudolf is ziek".
"Wie is Rudolf?" vroeg de wolf.
"Rudolf doe aoltied mien slee trekke", zei de kerstman,"ma ie ei wat an z'n
rechtervöörpööt in mot tuus bluve. Zodoende mot ik noe zaalf mien slee
trekke".
"Da klop nie" zei de wolf ernstig.
"Nëê, in ik bin 't ok êêmae nie gewend, 't Gae vee langzaemer in ik bin d'r
ok aarg moei van g'ore. Ik mot noe ëêst 'n stuitje uutruste vö dat ik wT
varder kan."
De wolf stieng in gedachten nae de laezen van de kerstman te kieken. "Ik
snappe noe dat gekke spoor", riep 'n. "Jie dee de slee zaalf trekke, dust't
waere d'ofdrukken van joe laezen. In ik docht nog wè, dat 't 'n êël grööt
bêêst was."
"Jao, was 't ma waer", zei de kerstman. "Dan zou 't wè even goed gae.
Want in 'n slee ka je êêl leutig rieje, In zeker mit 'n paerd d'r vö, dan kan
't ard gae."
"Wa'k m'n eihe noe ofvraehe", zei de wolf,"Snoetje ier is a 'n êël flienk
rendier. Zou die de slee nie kunne trekke?"
"Ik kan niks" riep Snoetje.
"Wat is da noe toch vö raore praet", zei de kerstman streng. "Oe kom jie
dae noe bie?"
"Noe"zei Snoetje,"dat zaahe ze toch aomè?"
"Wie is aomè?"
"Noe...die aore rendieren. Die zaahe aoltied: gae weg, jie kan toch niks.
