Aflevering 164 zomer 2009
even dat 'r rooie appelkêëken nog rooier 'ekleurd wiere. Ie vond da ze d'r
schóón uutzag in d'r boeregoed. De rokk'n lichter as tuus, de keus êêlemille
'eborduurd. Ok de beuke ao dikkels een prachtigen kleure: lichtbiïw of
doenkerröód. Mè 't mooist vond'n d'r gouwe ooriezders over 't kante
musje, voraol a 'eur blik de zienen kruust'n.
Ze zaoge mekaore sondags wèr us, in 't 'ollef uurtje lóöpe nT 'Of
Weltevred'n voe d'n 'Eilige Misse. Pierre vonk 't jammer dat- 'n nie in een
echte kerke nT de Misse kon. Da was 'ier verbooie. De boere gienge kerke in
een paer boereschuur'n.
't Is 'ier goed leve, docht Pierre. Ie wiste'n zich 't zwêêt van z'n vur'ööd
en riesd'n op. Vanof dat 't licht wier was-t'n a doende mee oeste, gaere en
binde. Steeds mè wee oeste, gaere, binde. Mè ie vonk 't glad nie saoi.
"Bie ons in Vlaanderen doet ieder maar één deel van het werk. Het is hier
vee plezanter: zo van- alles- wat,"zei -t'n tegen Dries Uutterhoeve, de
knecht nessen 'm.
"Jao, 't werkt vee beter. Zö is d'r ok eerder een reke of 'ewerkt. A-t-'t dan 's
gl regene of sturreme is die'n oeste a vast binn'n."
O ja, het water, docht Pierre. Ie was -t 'r nie benauwd van, mè meer dat 't
d'rbie 'öörd'n. D'r was noe ëênmaol niks an te doee, an dat 'óöge wëêter.
Op 'n goeie dag, toen a z'an de leste reke bezig wazze, zag Pierre da
Jikkemiene ni zulder toe kwam lóöpe. Ze droeg deze keer gin doek, mè een
lichte rok omdat 't zö wèrm was. Ie peinsd'n wat a ze kwam doee. Ze sloeg
d'r óóg'n nT benee toen a ze voe um stoeng, mè zei mee vaste stemme:
"Vaoder vrêêgt of je meekomt: ie wou mie je praote."
"Wirover?"vroeg - t'n.
"Weet ik nie. Kom noe mè!"
Ze wachtt'n toet 'n gelieke mee- t'r opliep. Mêêstentieds liepe knechts
achter ulder méésters! Wilde ze dan graag dat 'n nessen d'r liep?
Ze zeie gin woord bie 't géén. An 't ènde zei Jikkemiene ienkeld: "Ajuus...
Pier."
Da kloenk as een belofte.
Arjêên Warêêven was op d'n déél toen a Pierre binnekwam.
"Baas, heb je me litte roepe?"
"Jao, Pier. Je werkt 'ier goed. 'Ei je lust om mee t'elpe mee 't rote en 'ekele?
Dan kan j'ier nog een mêênd bluuve. Of 'ei j'een wuuf om voe te zurrege?"
"Nee, baas, ik bin vrie man. Ik zou gère bluuve. Ik... bin 'ier gère."
Arjêên zag-t'n droogjes an, en zei ronduut: "Dat emm 'emerkt, ja. Jie bedoel
Jikkemiene zeker?"
Pierre, toch a zö blond en blozend van aerd, kleurd'n 'ierop diepe. Ie keek
nT de grond: "Jao, baas. Ik..."
"W'è 't er nog we een keertj' over. Ik wil dan ok Jikkemiene's ideëe over joe
wete. Wan ze za best 'ard motte werke op d'n 'ostie, mè dan wè voe een
veint van d'r eige verkiezinge. Dat was 't voe vandêëge, Pier. Ajuus."
't 'Ekele was nog zwèr werk: néé 't losweke van de basdeeltjes most 't natte
vlas over d'n 'ekelkamme 'etrokke worre, toet a d'r lange sliert'n van 't
goeie spul over'ebleve wazze.
Jikkemiene 'ielp mee mie 't rote en 't te dróóge 'ange van 't éhekelde vlas.
