Aflevering 164 zomer 2009
"Reuma dokter, wad is dadde?"
"Rimmetiek!"
Jao, mao, dao gieng tie toch nie voor uut z'n 'uusje. Jao, ie wist het zelf
ook wel eigenlijk. Kiek, 'ad 't weer omsloeg, dan wier z'n gank vochtig.
Da was z'n bèrremeter. Die most die dus vérder nie kööpen. De gank da
was z'n bèrremeter! En jao, da brocht 'n bitje vocht mee zich mee. Het
was natuurlijk zö, as 't erg slecht weer wier, dan stoeng tie ost nat, zan
'k mao zeggen. Dan most de lööper op d'aoge geleid wörren. De matte.
Mao ver'uuzen? Nêê, da gieng tie nie doen. Z'n moeder was 't 'r ook 94 in
gewörren en zö krom as 'n zikkel, maor euh, da vérder niks 'öör. En dan
zeker dat 'ofje 'n bitje in de steek laoten. Zö schööne in de binnen. Die
'ao net genoeg ruumte voo de êêste reekjes èrpels en d'êêste peetjes in
't voorjaor. En dan in d'n 'oek van dat 'ofje was nog percies ruumte voor
'n 'oen of viere. Altied makkelijk ee, voo je krumels en voo je slaoblaoren.
Alles wier gerecycled. Bie nööm Ko dao gieng nööit niks verloren. Dus
vertrekken, da gieng tie dao zeker nie doen.
Ome Ko was altijd bescheiden.
Z'n pet, als tie binnen kwam, altijd af.
Schuifelend op z'n sokken.
Bijna iets te achteraf.
Hij had een fijne glimlach
en een zachte bescheiden stem.
Blauwe ogen, waar pret in lag.
Zo kende iedereen hem.
Ome Ko paste op z'n moeder
tot ie zelf 75 was.
Daarna kreeg hij het huisje
van de erven, voor de oppas.
Hij bleef er z'n leven wonen
en hij liet het zoals het was.
Met Keulse pot, olielamp
en een gasstel op butagas.
Ome Ko was 'n matig mens,
fatsoenlijk, maar nooit overdreven.
Vergaarde een vermogen,
door er niet van te leven.
De trouw van ome Ko
en de liefde voor zijn familie
ging tot aan het graf.
Daarna ging alles naar Amnasty.
Want ie docht: 'Dao gaon ze gëên leute van 'èn.
Adrie Oosterling, dialect Land van Cadzand, Omroep Zeeland 21-11-1997
Opm.: in de vorige aflevering van Nehalennia is deze conférence niet
