Aflevering 164 zomer 2009
diek. Jutte was men lust in men leven. Di was ok van aoles te beleven. Je
zag de Duitse soldaoten langs marsjere, in je oorde ze zienge. Eêl mooi
konne ze dat. 's Aevens liepen ze patroelje over den diek, in dan kwaeme
ze nogal es ni benee om een praetje te maeken. 't Waere biena aoltied
boerejonges. As ter een verkeerden bie was, dan lei der aoltied wel ene een
vienger op zen mond. Je most dan nie over Hitier praete. Ze waere over 't
algeméén êël netjes tegenover de bevolking. As je klachten dan gieng je
ni de ortscommandant. Was de klacht terecht, dan zat de daeder zo an 't
oostfront. Di ze et nie op.
Op een keer most ik ni de tandarts in de Stad. Loape natuurlijk, want
een fiets ik nie. Die kreeg ik pas toen ik aalve was. Toen most ik ni de
catechisaotie, in dat was belangriek. 't Was ter eentje mit surrogaatbander
Dat gaf nie. Ik was ter verschrikkelijk blie mee. Noe liep ik. Toen kwam der
een twêêwielderskarre langs mit twéé moffen derop in een paerd der vo. Ze
stopten, in ik wier achter op de karre ehzet. Best aordig toch?
An den diek spoelde van aoles an. Stikken van vliegtugen, planken in
kistjes. Van aoles. Op een keer lag êêl de glooing vol stookolie mit van
aoles der tussen. Der laege ok een stik of twintig waeterdichte kisten. Di
zaete zenders in. Die naeme de Duitsers in beslag natuurlijk. Ma bie ons la;
ter ene onder 't ooi. Ik bin dat pas nae den oorlog te weten ehkomme. Der
spoelde ok nog al es zêêmijnen an. Di ik 't nie op Op een keer lag ter ene
bie de Prommelsluus. Een blauwen mit grööte pinnen. Der laege ok nog a
wat planken. Die liet ik mooi laage, ok a viel dat nie mee.
Bie de Eerekête kwam der ene anspoele in di stienge een man of drie op
den diek ni te kieken. "Ik gae toch ma ni benee", zei der ene. De andere
gienge ok mee. Toen ze net benee waere, klapten uut mekaore. As waere
bluve stae, dan ze nie mi ehleefd.
Noe es over wat anders.
Ik bin nooit vergete dat men op een aevend in de kaemer zaete. Men
moeder stopte kousen, men vaoder las de krante in wulder laeze, in deeë
een spelletje. Men waer mit zen aalven een êle kro dus. Toevallig waere
men aomea in de kaemer. 't Was bladstille. Inééns ging de kaemerdeure ope
in stienge der twéé Duitsers binne. Helmen op, in geweren in der anden.
Ze zeie niks in keke alléén ma. Misschien taalden ze oevee der waere. Toei
ze uutehkeke waere zeie ze alléén: "Nach Haamstede". Men vaoder wees
ze een kant op, in toen gienge ze weg. Oe waere ze noe zo zachtjes binne
ehkomme? Ze moste toch du klompekot in de keuken ehkomme weze. Mer
niks oord.
Toen den oorlog een paer jaer an de gang was, wier 't minder. Aalke nacht
lag je wakker van de bommewaarpers die over kwaeme. Dat was aoltied ora
een uur of tiene. As ze trug kwaeme nae een paer uren, wier je wi wakker,
in dan was ik benauwd. Ze wiere dan anehvaole du nachtjaegers, in dat
schieten was ëêl angstig.
Op een nacht kwam der een bommewaarper ni benee. Zö'n gierend geluud
ik nog nooit oord. Ie zeker nog bommen an boord, want ie was net
over ons uus ehvloge, toen den uut mekaore klapte. Ik docht dat 't mit
men gebeurd was. Ie viel gelukkig nie op ons uus ma in de Oösterschelde.
De bemanning is ter zeker nog uut ehkomme, want die bin anehspoeld bie
de Eerekêête. Ik mocht nie ni buute, ma volgens men broers stieng êêl de
