Aflevering 165 herfst 2009
drieën naar het midden van het plein gevlogen. As 't verkeerd uutpak is 't
joe schuld, had moeder er nog uitgebitst.
Maar het was goed afgelopen. De pluimstaatkat had zich in geen velden of
wegen laten zien. (Later bleek dat ie twee weken in het asiel had gezeten).
Op een morgen was tie zo maar weer in de straat verschenen. Uutkieken,
daor is tie wee. Meer had vader niet geroepen. Als een raket waren ze
opgevlogen. Alle vier. Naar het dak van de school. En vanaf die tijd was het
weer net als vroeger. Moeder speelde met de twee jongkies en vader zat
op de uitkijk. En om te voorkomen dat ie niet in slaap viel in het lekkere
baomeszonnetje, gaf moeder af en toe een brul. En dan schoot ie wakker,
uit zijn gepeins.
De deur van de super schuift open. 'n Man met een tas in z'n hand komt
naar buiten en gaat naar z'n fiets. Ook Ineke komt naar buiten met Julia in
de buggy. Oma praat tegen de kleine en de man met de fiets mengt zich
ook in het gesprek. Uit de school komt het geluid van kinderstemmen. De
ramen staan open. De juf overhoort de tafels. Zeker groep vijf. De kinderen
zullen de tafels na de vakantie wel wat vergeten zijn. Dae zit Milan, zegt
Ineke in d'r gezellig Schouws accent, dae, achter da raem. Het meisje in de
buggy zwaait met d'r armen. Uit de school wordt er niet terug gebesjoert.
Dat kan ook niet, want voor de ramen hangen niet-inkijkgordijnen. De man
met de fiets loopt nog een eindje mee. Dan fietst hij weg. Net voor de bocht
van de weg hoort hij een hoge stem uitroepen: Nêê, mae, mien Truusje.
Als hij zich omdraait ziet ie hoe Ineke met grote stappen terug naar de
supermarkt vliegt.
Rinus Willemsen, dialect Biervliet
D'n 'elpenden 'anden
Piertje is öönze koster. Die nêêm past bie z'n: ie is even kort, gewoontjes
en plattelans. Ie 'oudt van ut kosterwèrk rond öönze kleine kerke, briengt
booschappe bie bejèèrden die a slecht kunne lööpe, mikt ier en dir een
gote of ofvoer, en briengt nieuws rond. Voe elk klusje of nieuwtje kriegt 'n
van ööns een jonge klaere as loon.
Lest kwamt 'n bie ööns om een kiste mee petaoten voe Kee Boes op te
'êêle. 't Viel mien a op dat 'n glad nie opgewekt was. Toen a 'k 'n borreltje
voe z'n op têêfel 'ezet ao vroeg ik:
"'Oe is 't tuus, Piertje?"
"'t GT we."
"Is Tannetje zieke, of êên van de guus?"
"Nee, nie zieke. Mè z'eit in d'r kop om op vekansie te gêên, nï Spanje mè
liefst!"
"Wat 'n leuk idee. Dan zie je ok us 'oe a 't 'r erregens aars an toe git. Wan
een wèreldreiziger bin jie nie, ee?"
"Ik bin nog nooit buuten 't durp 'ewist. Wirrom zou ik ok: erregens aars
schient de zunn' ok, net as 'ier."
"Nou, dan zei je toch da je d'r gin zin in eit. Zoek dan wat dichterbie!"
"Nêênt! Weet je, Celia, ik kan gin nêêe zégge. Mèr a'k mee mot, kom ik as
Lieke trug: in een kisje."
Pier, öönze goeie brave Pier, kon écht gin nêêe zégge. Nêêe stoeng geliek'
an egoïsme, nêêe was onwil, onfessoen. En die woord'n wou t'n nie kenne.
