Aflevering 165 herfst 2009
41
Ik was beniewd oe a dit of zou lööpe. Vriedags kwam ik Piertje wee tegen, 't
Eerste dat a t'n zei was:
"'t GT nie deur: die vekansie. Tannetje is benauwd 'eworre van aol julder
praotjes! Ik weet nie wat a 'k van zöö'n stelletje mö dienke..."
"Gewoon dit: da roddele bie - tied - en - wiele tóch we erregens goed voe
is!"
Helen de Boo, dialect Kwadendamme
D'n nieuwen oven
Voor m'n waark kwam 'k jaeren geleje elke week in Middelburg in 't
Trefcenter. 'n Wienkel wae 'j alles kon kööpe wat je hartie begéérde. Eten
in drienken, mar öök een fiets, een tillevisie of klêêren. In as klap op de
vuurpijl, zat d'r öök 'n leuk zellufbedienings resterant bie.
't Was dienk ik 1979, 'n tied waerin elleke maend wel een nieuw apperaat
wier uutgevoende. Wiele op Flakkee warre nie dom, mar m'n liepe wel een
klein beetje achter op een waereldstad as Middelburg netuurlik. Anders
was 't mien nie overkomme, dienk 'k.
Appelflappen foto
Rinus Willemsen).
As ik een ochend gewaarkt had kon 'k m'n eige aarg verheuge op een
happie ete in 't Trefcenter. Tegen ëêne liep ik as één van de éérste langs
die glaeze toonbank in zocht wat uut. Nae 't eten nam ik mêëstal nog 'n
bakkie mit 'n lekkere koek. Op 'n kouwen novemberdag stieng d'r een veul
langere rij bie de koffie mit gebak as normaal.
Al gauw ha 'k deur wat de reden was. Iederéén mit een appelflap
of punt zette z'n schutteltie even in een oventje. Ze
drukkende op 'n knop, in 'n paer secoenden laeter...
pieng! In klaer was Kees. 'k Voend 't wél aarg vlug gaen,
in mien oven duurde zoiets al gauw een menuüt of tien. Mar
ik docht d'r nie lang over nae, in gien oak in de rij staen.
Mit een bakkie in 'n appelflap.
Nae een paer menuten was ik an de beurt, schutteltie d'r
in... pieng! Nie klaer! 't Schutteltie was nog koud. Dan nog
mar 's prebere. Mar oak nea drie kêër bleef m'n schutteltie
koud. Achter m'n in de rij, begonne ze wat te smoeze. Ik
besloot m'n appelflap dan toch mar koud op te ete.
Ik gieng an een taefeltie bie 't raem zitte, nam een slokkie koffie,
in daernae d'n éérsten hap van de flap. 't Was 't aarigste wa 'k
ooit in m'n leven meegemaekt hé! Zeker in zo'n grööt gezelschap, 't Siste
duudelek höörbaer in m'n moend. De stoom cirkelde langs m'n verhemelte
in prebeerde via m'n öören weer naer buuten te komme. Noe weet 'k da je
blaeren ken hé, van je oogtanden tot diep in je slokdaarm.
Je bewaer netuurlijk as vrouw, je fesoen. Je gil nie zo hard ai ken, je
mieter öök géén roodgloeiende appelflappen deur zo'n tent heen. Ik
vloekende zelfs nie, mar dat schoew weinig. Grommend in kreunend as een
angeschoten béér stieng ik te danse neffen m'n taefeltie. De traene drope
van m'n köönen. In dan lêêr ie de Zeeuwen kenne! D'r zatte d'r 'n paer, d'r
eige rót te lache in riepe: Zo meidje, ei joe je bakkes zo zéér edae? 'k Hé de
