IN GESPREK MET
Aflevering 166 winter 2009
mekaar legt, dan krijg je een gezegde. Doe dat eens, ja, lees maar eens
voor'. Het meisje lispelt: 'Holle vaten klinken het hardst. 'Dat is vreed knap
van je, hoor' priest Klaos. Ik woe nog zégge: 'elkaar', en 'vreselijk', mar ik
kon m'n eige nog net inhouwe. As ie je kinders Hollans wil lëêre, mo je 't
wel goewd doewe, Klaos!
Pau Heerschap
DE PASSIES VAN JAN LAURET: SCHRIEVEN EN IN D N ÖF WERKEN
Jan Lauret, in 1939 geboren 'op d'n Oek' in Oost-Zeeuws Vlaanderen schrijft
geregeld verhalen en gedichten rimpjes en vèsjes) in het dialect van het
Land van Axel. Door zijn werk, eerst als onderwijzer en daarna als educatief
uitgever, verbleef hij lang buiten Zeeland. In 2001 kwam hij in Middelburg
wonen. Hij treedt op als voordrager van selecties uit zijn inmiddels tamelijk
omvangrijk repertoire voor verenigingen en instellingen. De verhalen
dragen voornamelijk een nostalgisch en anekdotisch karakter, de gedichten
hebben meestal actuelere onderwerpen en zijn deels ook in het Nederlands
geschreven. Behalve de vulpen en het toetsenbord van de computer hanteert
Jan ook graag zijn tuingereedschap. Zijn grote sier- en moestuin geven hem
daartoe alle gelegenheid.
Jan was bijzonder blij met het besluit van de Zeeuwse Dialect Vereniging
om in 2010 een boekje te willen uitgeven met een selectie van zijn verhalen
en gedichten. Het boekomslag zal benut worden met een kaartje van
een toeristische route rondom 'd'n Oek', met op aangegeven plaatsen de
uitnodiging om bepaalde verhalen en gedichten te lezen die zich afspelen op
of in de omgeving van die plaatsen. Een soort toeristisch/literaire route dus.
Voor iemand die zo lang weggeweest is uit Zeeland spreek je nog aardig
'Oeks'.
Klopt. Ik ben dat altijd blijven doen. Mijn ouders zijn heel oud geworden,
mijn vader zelfs honderd en een, dus kwamen we geregeld in Zeeuws-
Vlaanderen. 'En je begruup het wel, ee. Tuus bie m'n vaoder en moeder
wier d'r gêen woord Ollands gesproken. Ook nie deur ons. Da was aomao
gröotsigheid'. Bovendien heb ik het nooit erg gevonden als mensen die
ik sprak soms opmerkten dat ze een Vlaamse intonatie in mijn spreken
meenden te horen, ik was daar eerlijk gezegd altijd wel een beetje trots op.
Wie geboren en deels getogen is in Zeeuws-Vlaanderen en daar de taal van
de streek met de paplepel ingegoten kreeg, hoeft zich naar mijn idee echt
niet te schamen voor een zeker accent in zijn spreken.
Sinds wanneer ben je in je streektaal gaan schrijven?
Pas echt na mijn pensionering in 2001. Daarvoor maakte ik al wel
aantekeningen, met name van de anekdotes en rijmpjes die ik uit de mond
van mijn vader kon optekenen. Toen ik, inmiddels in Middelburg wonend,
in contact kwam met Elsa van Hermon van Omroep Zeeland, ook afkomstig
van 'd'n Oek' en tuk op korte streekverhalen voor haar dialectprogramma
'Praots vóo twee' is 't eigenlijk pas goed begonnen. Ik werd geregeld
opgeroepen om aan dat programma mee te werken, dus ik moest de
