Aflevering 166 winter 2009
39
Lievense! En Lievens was d'n anzehher. As t'r iemand hestorreve was, dan
kwam 'tie langs de deure omdat tehen iederéén te vertelie. Lievense was 'n
lange maehere man. En ie ad'n zwarte billetikker an. 'n Oahe zwarte 'n oed
op z'n oad en ie droeg hrieze 'an'schoenen. Die an'schoenen ad 't ie nie an
z'n anden, nee, die droeg 't ie in z'n rechsen 'n and as 'n bosje peetjes.
As 't ie anbelden en d'r kwam iemand an de deuree, dan nam 't ie z'n oahen
'oed af en mit 'n laehe. donkere stemme dreunden Lievense dan z'n slechte
nieuws op.
Ik 'ad in die tied welles hoare van Maehere Hein. En 'ad die man an de
deure z'n 'oed af dee, leek 't ie in mien kinderhedachten meraekels vee op
Maehere Hein. Ja, nog sterker ie was 't
Want de man 'ad 'n wat inhevalle hezicht mit 'n hroate bril op. Z'n aer das
dun en wit. Eén këêr dee ik per abuus de voardeure open: 'k wist nie oe
hauw a 'k m'n moeder most roepe.
Wat a'k as kind oak roar vond, dat 't ie dan oak nog wel 'n kleinugheidje
kreeg a 't ie z'n verhael hedaen ad.
Op straete liep ik altied mit 'n hraote boohe om de man êêne, want ik wou
nog nie in 't vizier komme bie Maehere Hein. Deu de ruutjes van de wienkel
in de Brugstraete eb' ik oak wellus doadskisten zien staen. Tussen de
klompen. Noe, a julder nog nie behriepe waerom ad ik héén klompen droeg,
en mien broer wè, dan weet i 't nie méér.
In zijn verhaal neemt ook de lijkkoets, die van het sterfhuis naar het graf
reed, een plaats in zijn herinnering in. Zoals bij velen van ons. Want de jeugd
die naar school liep, werd onderaan de Verbrande straat- het Domeniestraetje-
geconfronteerd met de lijkdienaar die bezig was de koets te tooien met de
attributen die bij de schrijver van dit verhaal, nog in zijn geheugen gegrift
staan.
Begrafenis in Tholen,
bezorgd door Kees
Fase.
Bie de behraefenis liep Lievense voa de koese.
Ons keken tuus altied deu de spleetjes van
't rolluuk. Iederéén dee toendertied ommers
z'n herdienen dicht ad de stoet verbie kwam.
Eêst kwam de liekbidder, dan de vier zwarte
paerden mit lange zwarte laekens om die van
voaren dicht heknoapt waere. De paerden
'adden zwarte oagkleppen voa en lange zwarte
pluumen op d'r kop. Ze trokken die hroate
zwarte koese, die ad mit laekens hedrapëêrd
was. En deu de kieren kon je soms de kiste
zien staen.
Op de bok zat de koetsier, oak diep in 't zwart. En die keek net zo treurig as
Lievense.
Op d'oeken van de straeten stongen de mensen, nieuwsgierig, meelevend,
êêl zach'jes fluusterend, want ommers, van de doden mag men geen kwaad
spreken.
En boven Thole, dae dreunden êêl monotoon de zwaere klokken van de
Hroate Kerreke..
Jopie Meerman, dialect Tholen.
