Aflevering 175 voorjaar 2012
owee a 't lang dröoge gewist was. Dan kreeg je die rotpeetjes ost nie uut
de grond. Soms naomen we een erpelmesje of een stikje scherp glas mee
om dien bucht uut de grond te kriegen. Ik was wè 's jaloers op m'n vaoder.
Die kon teminsen rechtop lopen en die ao een scherpe kapper om mee te
werken. De reken waoren soms zo lange da je d'r een schof over dêe om
van 't ene ende nao 't andre ende van 't land te geraoken. Alles gieng op
d'n duur zêer doen. Je knieën, je rugge, je viengers, je polsen. Ik zei toen
dikkels tegen moeder: "Dao gaod een tiet kommen da dT nie mTr nodig is.
Ze gaon ooit een soort zaaoimesjien uutvinnen da die peetjes gliek op éen
zet, een mesjien da om de zövee centimeter een zoadje laot vallen. Da wor
ooit uutgevonnen, wan da krupen is nie mènselik." Moeder most dan maor
's lachen. "Jie kan goed fantaseren",zei ze dan, "mao voorlopig zu'n me
toch mao bluven krupen, iets anders zit er nie op, ee". En dan dunden
we wee vedder, soms in de koue en de motregen, die tot diepe in je botten
wist deu te driengen. Soms in de brandende zonne. Altiet even erg: as een
beest op annen en knieën deu 't land krupen en peeplantjes uut de grond
trekken. Gelukkig is m'n voorspellieng van toen uutgekommen en bin d'r
preciesiezaaoimesjienes ontwikkeld. Moeder zei dan: '"k Ao daorom toen
nooit kunnen dienken da jie mee je fantasie nog 's gliek zou kriegen, mao 'k
moe toegeven, 't is t 'r toch van gekommen. Gelukkig vöor al die ménsen,
die noe nie meer op udder knieën deu 't land moeten krupen". Om d'r
filosofisch aon toe te voegen: "Mao, zeg 's eerlik, vintje, bin je d'r ooit
slechter van 'g worren, da j'af en toe 's een paor daogen ned'rig werk most
doen, of ei je d'r messchien juust wa van geleerd 't Ja, nooit gedocht
da'k van bjéten dunnen nog 's wa zou leren. Mao jao, noe je 't zegt
Jan Lauret
Middelburg, 28 juni 2011
