DE LEUGENÈR
Wannes den Beer kon vrêêd liegen. Noe is liegen van z'n eigen a nie mooi,
maor *a j liegt om een ander te besodemieteren, da deug jïmao nie. En da
dêê tie, Wannes. A dikkels ao tie mensen voor de zot ghouwen mee z'n leu
gens. Dan zei tie bievoobeeld dat er ergens brand was en a de mensen d'r
dan op af giengen dan was da jïmao gjïn wao. Dan voelden z'udder eigen bie
d'n beer gedaon. Gêên wonder dus da ze Johan van de Velde Wannes den
Beer noemden.
Op een middag stong Wannes mee nog wa kérels op 't Oekje een bitje
't ouwoeren. 't Gieng d'r over da 't wêê tiet wier om een viggentje te ko
pen, zodat d'r van 't najaor wêê vlêês in de kuupe zou kommen. Wannes
ao zinne om de mensen weer 's vöo de zot t'ouwen. Ie zei: "Noe moe jls
luustern, mannen en deze kêêr is 't echt gjïn leugen, wan'k'en t'vanmorgen
mee m'n eigen öogen geziene: bie Kraokertje op t'Boeregat èn ze schöne
vigges. Ze bin spènoud, dus ie gao ze verkopen. VS weinig gheld. Mao dan
moe je d'r we vandaoge nog om gaon. Dan kun je ze meekriegen vöo nie
verschrikken ee, vöo vuuftien gullen." A je weet da de vigges op dit mo
ment in de krante staon vö vuufentwintig tot dertig gullen 't stik, dan zou
je wè een bitje kunnen begruupen da Wannes den Beer wêê flink mee spek
aan 't schieten was. "Ik dienken dan ik er vast 's na toe rieën, zei Wan
nes. "ïst even een bootram gaon eten en dan bin' k weg." Wannes vertrok.
D'achterbluuvers vertrouwden 'm vöö gêên cint, mao jao je kon natuur-
luk nooit weten. Na d'n eten zag Wannes, vals vanachter z'n gerdientjes
loerend, d'n enen noa d'n andern mee een kratje of een baole op z'n fiets
richting Boerengat vertrekken. Ie most t'r vrêed om lachen. Die zouen nog
een smoel trekken a ze bie Kraokertje kwaomen en dertig gullen mosten
betaolen.
Maor een stuitje laoter zag tie d'n enen nao d'n anderen trugkommen mee
een schöön viggentje in z'n krat. Weerlicht, was da noe, docht ie. 't Za toch
nie waor zïn da dien boer echt zo goekööp is. Een bitje beschaomd bon tie
ook een kratje op z'n fiets en trapten zo art as tie kon nao t'öf van Kraoke
rtje. Die was net bezig d'n dam dicht te doene. "A. Wannes", zei tie, "je kom
toch niet om een viggen zeker. Wan dan bin je te laote öör. 'k Èn ze vanmid
dag alle tiene verkocht. Om dan'k 'r zo vêë tegliek kwiet kon èn'k ze mensen
angebojen vöö twintig gullen 't stik. En da vonnen z'amao een schappelijke
pries." Wannes bosten öst uut mekaore van spiet en kwaoigheid. Ie kon z'n
eigen we vöo z'n kop slaon. "Jao joengen", zei Kraokertje vals: "Noe bin d'r
in de buurte nog maor allêên bie Vereist te kriegen, mao die vraog minstes
dertig gullen. Reken dao maor op." Wannes den Beer begreep da tie deze
kêêr z'n eigen bie d'n beer gedaon ao. Knarsetanden ei tie dertig gullen
neergeleid om bie Vereist 't leste viggen te kunnen kopen, 't Was nog een
kakkenisje ook. D'eeste weken durfden ie de mensen van 't durp nie onder
d'ögen te kommen. En liegen, liegen om de mensen te besodemieteren, da ei
tie eigenlijk nooit mee gedaon.
Jan Lauret, dialect Hoek
Aflevering 177 herfst 2012
