Aflevering 177 herfst 2012
De "vriewillege" brandweer..
't Is awee 'êêl wat jaertjes geleeë. 't Was op zó'n mooie, zwoele
zoomeraevend. Ie 'ad wat vrienden in kennesen uutgenöödigd vö 'n
tuunfêêstje. 'n 'Apje in 'n drankje, in wat biepraete.
Ie 'ad oak 'n stikof zeeven flienke tuunfakkels gekocht- 't kon wè 's laete
worre- in ze tussen de struuken in de blommen gezet, 't Zou an romantiek
nie mekêêre!
Zö rond 'n uure of achte was z'n "vollek" binne, of liever gezeid, buute. De
kussen van welkom waere achter de rik in de koffie mit 'n paelingbröödje
stong op taefel. D'r was gin 'aesje wind in de zonne docht 'r nog nie oover
in de zêêë te duuken. Zö gaet dat in juli. Ma ja, in èllek mens gae 'n kind
schuul, in dat wil speele... Ie kon 't oagenblik, dat 'n de fakkels an kon
steeke bekant nie afwachte. Ma nae d'n derde borrel was 't zö vérre, 't
Was'n meraekels leuk zicht, die flakkerende vlammen, waevan 't geelege
licht beefde oover de blommen, de struuken in zèllefs in de blaeren van
de boamen in teegen d' achtergevel van 't 'uus. Eên dieng ontbrak 'r
nog an z'n geluk. De straetlantaeren brande nog in die bedierf 'n bitje de
geheimzinnig'eid van 't leevende vuur. Ma, 't was gezelleg, d'r was nog 't
eeten in te drienken in te lachen; de fakkels wiste bie lange nae nog nie van
op'ouwen, in zodoende klom d'aevend nae z'n 'oagtepunt. In werentig, rond
'n uure of twaoleve doafde de staetlantaeren in was de betoaverieng deu
z'n fakkels opgeoepe, vö d'n bakker.
D'r was 'n koel nachtwindje biegekomme in daedeu danst de
fakkelvlammen, wild beweegende schaeduuwen op de tuunmuure in de
gezichten van de gasten in was t'r 'n geheimzinnege toestand ontstae, wae
ze zö noe in dan, stille van wiere.
't Straetje wae t'n woonde was oak nog a 'n deutrek vö passanten. Anêêns
verscheen d'r booven z'n tuunmuure, a was 't ma eeventjes,n ööd, in
verdween wi. 'n Stuit laeter was t'r anêêns 'n 'oap remoer in z'n straetje, in
gieng de bèlle...
Wie kon d'r noe op dit uure van d'n dag nog weeze? Noe dae kwam 'n gauw
achter. Ie dee oope, in wie stong dae, as van zessen klaer, mit z'n zessen?
De brandwêêr mit d'r geele pakken an in d'r 'ellem op d'r 'ööd! "D'r mot
'ier brand weeze!"zei de kommedant. "Brand?!" "'Oe kom je dae noe bie?"
riep de gast'êêr, die deu d'n drank in spijzen 'n oagenblik docht dat t'n
in 'n tenêêlstik verdwaeld was. "M'n wille dat toch wè eeven bekieke!"zei
de stemme van onder z'n 'ellem. Mit z'n zessen verscheene z'n oagenblik
laeter in d'n tuun vö de verstelde gezichten van de gasten, in die dochte
op ulder beurte: 'Ebben m'n noe zö diepe in 't glaesje gekeeke, da m'n 'n
verschienieng kriege...?
't Raesel wier gauw opgelost. De passant, die oover de muure 'ad gekeeke,
'ad 'n maot bie z'n g'ad, in die 'ad in 't êêste beste kefee, dat 'n teegen
kwam de brandwêêr opgebèld.
"Bin 'k daevö uut m'n nist gekomme? "zei êên van die spuitgasten bitter.
D'r was niks te blussen, noch mit ulder spuite, noch vanuut de flesse, want
die 'ad op dien laeten anwas oak nie mï gereekend....
Mit 'n diep schuldgevoel achter z'n oover'emde liet de gast'êêr de mannen
uut, die geel in baelend, in de nacht verdweene....
Bron: Leuke diengen vö de mensen door Ad Leijdekkers, dialect van Zierikzee; Uitg. De Koperen
Tuin, Goes.
