Aflevering 181 najaar 2013
Wan nao Frankriik gaon 'k vooral vo ruumte èn rust
èn die vin je meestal nii an d' êên of andere kust.
Het enige wa me soms wel es flink kan storen,
is om van die luuddruchtige Ollanders t' dóren.
Van die echte Ollanders bèn 'k noga gauw beu,
dus an 'k ze zien bèn 'k er êêl gauw vandeu.
Daorom gaon 'k gèrn nao de bèrgen op een col,
wan dao lóóp het zeker nog nii zo gauw vol.
A je geluk èt kun der een wilde marmotte zien,
of mee nog mêêr geluk een gems misschien.
Een brunen beer kwam ik er nog nööit tegen,
mao dao zit ik noe oek nii direct om verlegen.
Dao bèn oek noga wa veugels te bekiiken.
Soms dezelfde van ier of die der toch op liiken.
Vo zilverreigers most je nao de Camarque gaon,
mao die zie je tegenworig bii ons oek overa staon
Èrgens kan Duitsland me 'n oek nog wè bekoren,
mao weet je, ik bèn nog vó den oorlog geboren.
Dus laot miin maor een bitje nao Frankriik gaon,
oek a kan 'k die Fransen mao moeilijk verstaon.
Evergem, zomer 2012, Leen de Jonge
Joop van Zijp
Half juli overleed in zijn woonplaats Voorhout de bekende dialectschrijver
Joop van Zijp. Joop is 90 jaar geworden en was vooral bekend als vaste
dialectschrijver in de PZC. Joop had een formidabel geheugen en begon
aan het schrijven van dialectstukjes na zijn pensionering. Zijn jeugd
bracht hij door op Schouwen, meer bepaald op Kerkwerve en de tijd
van voor de Ramp wist hij treffend uit te beelden. Gelukkig kon hij goed
werken met de computer. Hij genoot van het schrijven. Ik herinner me eens
een bijeenkomst die door de PZC was verzorgd en we reden met de oude
stoomtram van Goes naar Hoedekenskerke en terug. Hij vertelde honderd
uit. En tussendoor zat hij te genieten van de Zuid-Bevelandse natuur. Joop
kon prima observeren en vastleggen.
Onze vereniging gaf een verhalenbundel van hem uit, die snel was
uitverkocht. Vooral in Noord-Zeeland was er veel belangstelling voor.
Hieronder staat een verhaal over de petroleumman, dat van zijn hand is
en mogelijk in een tweede bundel zal worden opgenomen. Wij wensen zijn
familie veel sterkte met het verlies van hun dierbare.
De petrolieman
In 't kleine straètje kloönk de bèlle van de petrolieman. Van aolle kaanten
kwaème de kinders van 't durp anloape. De petrolieman was gekleed in
'n uniform van ribcord. Op z'n oad droeg t'n 'n pètte as van 'n officier. De
oönderkaante van z'n broek zat in kei-aarde beênkappen, je weet wè, mee
van die raore bolle kieten. Ik wete nog oe z'n bakfiets d'r uut zag. Op de
bak lag 'n groat road vat. Mee witte létters stieng d'r op geschilderd "De
Automaat." An de voorkaante zat de kraène. D'r ieng 'n klein èmmertje
an om 't druupsel op te vange. Ik erinner m'n eige de komst van de
petrolieman as 'n gebeurtenis van de eêste orde. Dat was beslist nie
