m
-4:
Nehalennia najaar 2015 nr. 189
zie ten nooit, want die paer die nog nie du de vossen ope-
hvrete bin, zitte op de plaete in de Öósterschelde. 't Is een
stom zitten op zón taarp, ma Wullen ei ter vrede mee. Of
zen vrouwe 't ni der zin eit, dat weet ik nie. As ik der bin
dan lóóp ze aoltied in der boerka, in ze zei natuurlijk niks."
Stille vaere ze zó du 't gedêêlte wat vroeger de Kóólwegt
was. Je óór allêên wat geplongs van de kloete. Noe is Me-
rien aoltied een kleskouse ehweest, want ie kan zen snaevel
nooit ouwe. „Weet je dat a van Arjaon van Brouw?" vroeg
ten. „Arjoan ei ter wi ene bie ehnome. Je mö ma durve. Ik
zou dat ok wè wille, want aoltied mit denzelden dat óór ók
ééntonig. Ma ik durve 't nie. As je rond jenene kiekt dan
loape der best een paer mooie tussen. Ma die loape mit
een doekje, in die bin vee te wuft. Je mot ter ene mit een
boerka neme zei de Imam. Die binne trouw in gehóór-
zaem. Ma dat vind ik aarg gevaerlijk. Kom bie, dat ze der
boerka nooit uutdoe, dat mag pas as je ehtrouwd bin.
Onderlesten ruumde ik de zolder op in toen vond ik een
oud boek van men overgróótvaoder. Biebel êêtte dat. Eige-
lijk mag ik di nie in leze, dus je mot dat nie an den Imam
vertaale óór. Ma ik las di een verhael in, wi ik aarg van
ehschrokke bin. 't Gieng over een zekere Jaocob. Die was
knècht bie zen ome.
Die ome twéé dochters, een mooien in een lilleken.
Jaocob wier natuurlijk verliefd op dien mooien. Ie vroeg
zen ome of ten di mee mocht trouwe. Dat mocht, ma ie
most ter êêst zeven jaer vó waarke. Da ei ten ehdae in toen
bin ze ehtrouwd. Op de brulofte liepe aole vrouwen in een
boerka. Jaocob die meisjes wel es zonder ehzie, want
ie was ter kind an uus. Dus ie wist waer of ten an begon.
Een prachtige brulofte was tet, in ie was stik gróós mit zen
mooie wuufje. 's Aevens nam Jaocob der mee ni zen eige
tente. In wat dienk je, toen ten 's ochtens wakker wier?
Toen lag dien lilleken naest zen. Toen ei ten nog zeven jaer
motte waarke vö dien mooien. Toch wè slim van die ome.
Ie toen wi zeven jaer een gratis knecht."
Van dat verhael bin ik zó ehschrokke dat ik ter gin ene mit
een boerka, durf te nemen. In de Imam vertrouwe ik ök nie
mi. Want dien lilleken kroop toch ma mooi mit ter boerka
bie Jaocob in baade. In die binne dan zo betrouwbaer.
Jan stille ehluusterd in zei ten toen: „Merien 't is een
mooi verhael, ma ik gloave der niks van. Dat verhael over
die Jaocob kan wè waer weze, ma daerom neem jie gin
twééde vrouwe. Zei mar eerlijk, jie bin net zö as elke vent
benauwd van je eige vrouwe. Dat is aoltied zö ehweest
in dat za zö wè bluve. In je za wat beleve as ze allêên mö
slaepe, in jie mit een ander lei te kroelen.
Mar men ouwe der over op, want men bin der bienae.
Wullem za nog wè een biertje in men motte ök wi trug.
Tussen aekjes van dat biertje mot je ök niks tegen de imam
zaage óór, want 't is nie alkehol vrie.
Harry Boot, Zierikzee
Uit de regio's
Een kippenpoortje
Tot voor een aantal jaren was het gebruikelijk dat mensen
in plattelandsgebieden kippen hielden. Zo maar een stuk
of zes. De eieren waren voor eigen gebruik. Wat overbleef,
werd verkocht aanburen of kennissen. Mijn overgroot
vader Jacob Sturm (1848-1915), was eierboer. Hij reed
wekelijks bij de boeren langs en kocht daar de eieren. Die
werden in manden gedaan en meegenomen naar huis.
Daar werden ze in platte kisten gelegd op een strobed. In
zulke kisten werd ook glas vervoerd. Er kwamen twee of
drie lagen eieren tussen het stro te liggen en dan werd de
kist dichtgetimmerd. Vervolgens werd die vervoerd van
Biervliet naar Hoofdplaat, waar de beurtschipper op Rot
terdam voor verder vervoer zorgde.
Aan dat alles moest ik denken, toen ik van Roger Blaak
man (Oostburg) een foto kreeg van een kippenpoortje.
Om uit het kippenhok in de kippenren te komen, moesten
de kippen door een opening. We zien op de foto een kip
penpoortje, dat vermoedelijk door een Vlaamse metselaar
is gemaakt, te oordelen naar het steensverband.
Er waren ook houten kippenhokken. Daarin zat een
opening met een schuif, die opgehaald en neergelaten
kon worden. De schuif werd 's avond dichtgedaan als de
kippen op stok moesten. Of er bij het stenen poortje een
schuif heeft gezeten, is niet te zien. Vermoedelijk wel.
k i*. 'K J'JÏW-i'."£ v 'la
In Yerseke
Al voor de zesde maal was een vertegenwoordiging van
het bestuur van de Zêêuwse Dialect Verênigieng op 1 au-
27
- ,-y n v v
Het gemetselde kippenpoortje.
Kees Heule, Ria Nieuwenhuijze en Pau Heerschap proberen onze
waren aan de man te brengen.
