herinneringe an de Waetersnood ramp (De Ramp) in 't Flakkees en in 't ABN ingeleverd. Ik geloaf dat ik de eerste was die z'n verhael in z'n streektael ingediend heit. Ik haw bie de direksie van 't museum gevraegd om meer andacht an de streektaele te bestede. Ik lese noe met veul plezier Nehalennia waer wel us 'n stikkie in 't Flakkees in staet. Jammer dat de eilandelukke krante, zoas 't Eilanden Nieuws en Ons Eiland, zo weinig met 't dialekt doen. De kollum van de heer Drenth in een van ongze eilandelukke blaede over ouwe Flakkeese ge- bruke is errg geschikt om in 't Fakkees te publisere. Mien vraeg an de dialekt deskundige is of 't Flakkees nog 'n le vende tael is. 't Wordt steeds minder gesproke deur jonge mense. Flakkeese (en Ouddurpse) oepoe's en opa's praete tegenwoordig vaek ABN tege hun kleinkinders, terwijl de moeder van de kinders Flakkees of Ouddurps praet. Komme d'r nog nieuwe woorde bie? Doee ze op de schole wat met 't dialekt? Zo, noe haw ik mien zurrege over 't dialekt us verwoord. Leo Huijssen, oud(e) Flakkeeenaer, Ouddurp Van de heer Schijve, vroeger Schoondijke, lazen we al meer fabels in het dialect van West Zeeuws-Vlaanderen. Hier komt er nog een mooie. De krabbeghank Van d'Öófdplaote toe-t-an Kerzand, Op paoloófdn of an 'et strand, Leev'n naost kwall'n, die vette kwabb'n, Ook nog een aordig zootje krabb'n. Die lóöp'n eên en weer te harrel'n Om ulder kostje op te scharrel'n. De Bèlg'n, da zu'j'ook we weet'n, Die vang'n ze soms om op te freet'n. Mao d'r bin nie vee gróóte by, 't Is eighenlijk de moeite nie. A weeg'n ze maor een paor oons'n, Wor' menigéén die lóópt te ploons'n, Toch wa benauwd voor ulder schèr'n, Wan' da ghenyp èn ze toch nie ghèr'n. Maor om dao noe echt voo te beev'n, Is wel een bitje overdreev'n. Die bêêsjes zu'n je nie bedreigh'n, zén 't vee te druk mee ulder eigh'n. Zó zei-t-er ééns een krabbemoeder, Jao, jao, die bin daor ook opvoeder, Teegh'n 'eur joengste krabbekind: "Weetje, m'n zeune, wa-k-ik vind? Je bin toch wel een bitje dom. Waorom lóóp je toch altyd krom? De ghank die a j'ghy anghewènde, Is altyd schêêf, over één ènde. Wil je vooruut komm'n op 't strand, Trek dan een schóón recht speur in 't zand." Noe ao dien klein'n altyd ghedocht, Van a-t-ie op de wèreld gh'rocht, Da schêêf lóóp'n het kenmèrk was, Van elk'n echt'n krabben-pas. Van z'n geboort'af kreeg-t-ie mee, Dat elke krabbe het zó dee. Maor jao, je bin vanself mao kind, En a je moeder dat dan vindt, Is zoiets min of méér toch wet, Dus 'elpt er ook nie vee verzet. Inêês kreeg-t-ie een ghoe ghedacht, Ie zei (voo ghróótje onverwacht): 'Aoch, moeder, ik bin nog wa ghroen, Dus a j'ghy 't noe 'n kêê voo wou doen, 'oe a j' zó'n rechte ghank moe maoken, Dan kenne-k-ik d'r ook toe gh'raok'n. Deu joe te volgh'n op de voet, Zien 'k oe a j' rechte lóóp'n moet." Moe zat mee de ghebakk'n peer'n, Ze kon nie anders dan prombeer'n, Da viel belange nog nie mee, Elk speur bleef schêêf, wat of z'ook dee, Zei 't enden aosem: 'k Bin as ghy, Myn beste zeune, 'k kan 't ook nie." Wil j'iemand zeggh'n oe te leev'n, Dan moej'wè zelf het voorbeeld geev'n. Uit: Ch.A.D. Schijve, Faobelachtig Kerzans, Zuidhoorn 2014. Krabben is de spotnaam voor de bewoners van Hoofd plaat. Strenge winters Ouwerwesse winters binne d'r niej mêêr. Ik dienke dat die voorgoewd verbie binne. In m'n gedachten góó 'k naer de de jaeren van voor 1945 in lank dêêr voor. Toe hao m'n nog 'n sleekachel in huus. 's Winters stieng d'r dan dichte 'n rek omheene mit de was. Dat vong 'k aaltied vervelend, mar niks an te doewene, 't most dróóg. Op 't deksel van de kachel stieng dan de koffiepot te pruttelene in keuken'ie was moewder dan hamme an 't bakkene op de vierpitter. Zóó begon mêêstal d'n dag. As m'n de deure uut waere, dan gieng moewder op d'r twêê kniejen mit vaeger in blik 't hêêle huus anvaege. Stofzuugers waere d'r nog niejt. Mit uuze êêrste stofzuuger kó 'j zuuge in blaeze. Vaoder kwam d'r mit tuus in zou 'n voor moewder ansluute, mar wat doch ie? Vaoder was bekaoid eweest. Toe moewder begon te zuugene, vloog 't stof om je óóren. "Briengt die mar vromme Hangs, want dêêr hè 'k niks an", was de reaktie van moewder. 's Aeves kwam d'r dan 'n half mud erten op d'n taefel, 'n panne op je kniejen in dan de angestoke d'r uutzoeke. Zóó noe in dan slierende de panne van je kniejen in stortende 't hêêle zaekie onger d'n taefel. Ik weet niej mêêr wa d'r voor kreeg, ik dienke dat dat 'n gulde per mud was. Mar naermaete de winter verstreek, was ie 't spoegzat, dan ko j' gêên erte mêêr zieje.. "Noe gêên mud mêêr", zei vaoder dan.

Tijdschriftenbank Zeeland

Nehalennia | 2015 | | pagina 28