Nehalennia najaar 2017 nr. 197
25
Willem van Gilst.
Ook is hij vele jaren drager geweest bij begrafenissen, tot
het te zwaar voor hem werd.
Hij heeft vele boeken gelezen, ploos de kranten uit en bleef
behoorlijk op de hoogte van wat er speelde dichtbij of ver
der weg.
Wat betekende mijn vader voor mij persoonlijk?
Hij was een druk bezet man die in de avonduren heel veel
weg was, maar overdag vrij veel in de buurt was door zijn
werkzaamheden dicht bij huis.
Een paar anekdotes wil ik u niet onthouden.
Mijn vader is altijd erg gesteld op kinderen geweest en
hoewel hij best driftig van aard kon zijn, onderging hij
zeer lijdzaam mijn eerste kapsterpogingen. Ik bleef kam
men en speldjes in zijn haar frunniken zonder dat hij in
opstand kwam. (Ik ben overigens geen kapster geworden)
Later is dit toch nog goed gekomen, want toen de dorps
kapper zijn deuren sloot heb ik die taak overgenomen tot
het eind van zijn leven.
Toen ik verkering kreeg met mijn huidige man zochten
we bij het afscheid nemen graag de warmte van de kachel
op in het magazijn dat bij ons op het terrein stond. We
hadden in die tijd geen auto en de winters waren toen nog
koud.
Mijn vader moest in de winterperiode vaak de weg op om
te controleren of er al enige gladheid te bespeuren viel,
maar meedenkend met jong verliefden kwam hij dan op
zijn houten klompen stevig aan geklost, zodat we wisten
dat hij in aantocht was en we niet voor verrassingen kwa
men te staan.
De kleinkinderen en later ook achterkleinkinderen wa
ren alles voor hem. Hij zong versjes met hen op schoot,
maakte grappen, gaf snoepjes en een extra centje als oma
niet keek.
De tijd die hij voor ons als kind vaak niet had, heeft hij
ruimschoots vergoed aan de kleinkinderen en achterklein
kinderen, zeker toen hij gebruik kon maken van de VUT-
regeling en later was gepensioneerd.
Ze waren dol op opa Brommertje. Deze naam had hij te
danken aan het feit dat hij zelfs tot een paar weken voor
zijn sterven op hoge leeftijd nog steeds op zijn brommertje
door het dorp reed.
Wat ben ik geschrokken toen ik een keer met mijn auto
achter hem reed en er getuige van was dat hij door een
andere auto werd aangereden en mijn vader met z'n brom
mer zag vallen.
Gelukkig constateerde de huisarts geen ernstige verwon
dingen en stapte hij toen alles weer genezen was weer ge
woon op zijn brommer.
Na een kort ziekbed is mijn lieve vader overleden op 10
mei 2012. Hij is 90 jaar mogen worden en liet letterlijk en
figuurlijk een grote lege plaats achter, ook voor mijn moe
der na een huwelijk van 63 jaar.
Wat was het vreemd toen ik mijn vader met zijn donker
blauwe regenjas, sjaal en pet, gezeten op zijn snorrend
brommertje niet meer hoorde aankomen rijden op ons erf.
De laatste jaren van zijn leven heb ik als dochter en man-
telzorger veel voor hem kunnen en mogen doen, waar ik
dankbaar op terugkijk.
Mijn vader was een markante onvergetelijke persoonlijk
heid en de patriarch van de familie.
Ach ja, dan denk ik zo vaak: als je dat toch nog eens wist!!!
