Arjoan zei vrouwe, laeten m'n dr ma over zwiege, jie ei
gezonge, 't verreke geknord, en ik Ik voelen m'n eihe 'n
bitje bie de beer gedaen.
Gae jie noe ma voa mien 'n wosteballetje bakke, of 'n
kripje spek bakke, dan eb ik tenminste oak nog wat. En ie
gieng nae buuten, gaf't verreke 'n emmertje verrekuspe-
toatjes en 't leek net of ze saemen knorden. Ent leven in
de polder gieng weê geweun deu, z'n eigeste gangetje.!
En van Stad en Lande Die schreven in de krante dat de
Keutjesaevud meraekels geslaagd was. D'r was zelfs een
echt verreke gewist.
Ja, en dan nog de geweune lêejen netuurluk!
Jopie Meerman - Ottevanger, Tholen.
Mien verzaemelieng
M'n uuleverzaemeling
M'n eerste herinnering an 'n uul is de witte stene uul, die
bie m'n oma op de piano sting. Veule jaere laeter kreeg ik
van m'n broer 'n opgezette kerkuul, die doad in de toren
van de Nederlands Hervormde Kerk in Nieuwe Tonge
gevongde was.
Toen wielle in Rotterdam-zuud 'n huus kochte, waerin ik
mien eige praktijk begon, hammen datDe Uilenhof"
genoemd, 'n Uul lijkent mien 'n wies beest en wiesheid
hei je as dokter wel noadig as je met zeuvul verschillende
mengse omgaet.Al gauw kreeg ik van femielie, vrien
den en van mien patiënten de eerste uulties. In de loap
der jaere is dat uutgegroeid tot 'n mooie verzaemeling
met uulties van allerlei materiaal: glas, steen, brons, hout,
kaarsvet (uut IsraëL), boetseerklei tot zeehongde bont.
Asse mengse over de rommelmarkt liepe, kwamme ze
altied wel uulties tege en namme ze d'r eentje of meer voor
hun broer of voor den dokter.
Ik haw uulties van steen en hout met 'n klein uultie in d'r
buuk. Hoe ze dat hebbe kenne maeke is mien 'n raedsel.
Op mien buroo had ik 'n stene uul staen met 'n gluufie in
z'n kop, dus 'n spaerpot, die diende als fooiepot voor 'n
goed doel.
M'n uultie van zeehongdebont is misschien wel 't biezong-
derst. 't Komt uut Moermansk (Rusland). De mevrouw
waer ik dat uulties van kreeg was daer geweest.
Oak heel apart is 'n groate uul van papiermasjee, die 'n
vriendin maekte voor m'n verjaerdag.
En dan nie te vergete de zuivere dasspeld met 'n uuldie
eeng van mien zussen voor mien maekte.
Van 'n patiënte kreeg ik elk jaer 'n uulekalender en oak
'n stropdas met allemael ransuulties ('n uul met oarties
bovenop z'n kop).
D'r warre mengse die 'n schilderie met 'n uul voor mien
schilderde. En hoeveel uulekaerten ik wel nie gekrege haw!
Deur 'n vriend werde m'n getipt dat d'r in Renesse 'n houte
kinderschommelstoel sting met an de ziekante 'n uutge-
sneeë uul. Deze uulestoel heit jaere in mien wachtkaemer
gestaen.
Mar op d'n duur kreeg ik steeds meer dezelfde. As je al
vier dezelfde uulle heit, waer je 'n waxinelichie in ken
zette, wor je 't wel zat. Noe wil ik alleen nog heel biezon-
dere uulle hebbe.
Leo Huijsen uut Ouddurp
Naeschrift: We haw nog 'n paer jaer 'n uullekaste in ongze
schuur gehad, mar die is nooit beweund geworre. Of hie
hing te laeg of d'r waore kaste genog hier in de buurte. Ik
hoar wel us't geluud van 'n kerkuul in ongs buurtie, dus ze
binne hier nog wel.
Leo Huijsen, Nieuwe Tonge
Verhalen en gedichten
Mit ope blik
D'n kouwen oorlog was nog mar pas begonne,
Mar dêêrvan was ik m'neige tot niejt bewust.
Ik zat op de kleuterschoole van de Hervormde Diaconie,
Bie juffrouw Griejt, die d'r eige laeter Gré noemende,
Want juffrouw weze gaf in diejn tied nog staotus.
Diejnochend zou de schoolfotograaf komme.
M'n ouwe moewder hao m'n haerdos in fassoewn 'ebrocht:
De ziejkanten glad, eknipt mit de botte tondeuze van opoe.
De haeren wiere as 't waere uut m'n höód 'eplokt:
'n waere martelieng.
Ik schrêêuwende geluudlóös van de piene, niejt harde,
Want dan kreeg je oak nog 'n drees tegen je heersens.
Dêêrnae wier 't kapsel mit waeter an m'n hóód 'eplakt:
'n Duudeleke scheiding lienks.
Dêêr was de fotograaf mit z'n toestellen.
Wiele kinders maekende twint 'n bouwwèrk.
Hie maekende niejt allêêne foto's van de hêêle klasse,
Mar oak close-ups van leuk uutziejnde kinders.
Oak ik bleek zóó'n kind te wezene. Meschien wel omdat
Nehalennia najaar 2018 nr. 201
M'n blonde lokken verward uutêên 'evalle waere.
Mit 'n ope blik keek ik de waereld in. Ik docht:
Strak göó ik dit alles an de buurvrouwe vertelle.
'Zóó, zei ze dan altied, 'kom je ze wêêr bruun bakke=,
Want mit kleurpotlood kleurende ik m'n verhael altied wat
bie.
M'n fantasie kennende ommers gêên
grènzen...
Noe hè 'k m'n eige in Photo-shop van
de groep los 'ewêêkt.
Je ziejt allêêne 't lienkse oage nog van
m'n maotje Aet.
Zóó kiek ik onbevange de waereld in,
nog altied.
Pau Heerschap
'n Praetje
Willem van Gilst schreef in de Zierikzeese Nieuwsbode
een tweewekelijks column. Onderstaande verscheen op
20-9-1988
'k Ao wee is bie Arjaon in Wullemien wist. 'k Omme dae
wel meer, mê omdae aoltied dae over te schrieven, hae op
d'n duur aok vervele. Mê zóó noe in dan kan dat wê.
Toen ik binnen kwam, zat ze net as 'n pauw oen in me-
kaere doke. 'k Zei: Wullemien, bei je nie hoed? Jae. Ze
zei, ik bin wê hoed, mê Arjaon ei 'n nieuwe bril in bin zóó
schrokke histere. Weet je wat die kostte, Wullum? Deu
de achtonderd hulden. Wullum lieve, m'n jonhen, ik bin
d'r nie hoed van. Ei je dae noe in je leven ooit van óórd?
Achtonderd hulden vóó 'n bril. Dae mos je vroeher 'n
jaer vóó waerke. 'k Weet d'r nog van, dat mien vaoder in
moeder 'n êêle wêêke mee z'n tweeën moste waerke vóó
drie riesdaelders.
'k Zei: Dat is wae, mê toen mos je aok heen aochtonderd
hulden vóó 'n bril betaele. Vroeher, zei Arjaeon, kwame ze
mee van die brilletjes links de deurs. In bie de fietsenmae-
ker kao je ze aok kaope. Ik zei: Dae weet ik nog van. M'n
hróótemoeder aode die aok. 't Was zóó mae 'n ieserdraed-
je mee 'n stikje hlas d'r in. Mê jae, dae was nie anders.
Arjaon zei: Ik wou êêst 'n loep neme, mê dat dienk mó je
vastauwe. In dae óór j'n aerm zóó lóóm van.
'k Zei: Ei jie nie bie 'n óóarts wist? Ze zei: Wae is dat vóó
nodig? Dan móje die vint aok nog betaele. 't Is wee a wel.
In die brillevint kiek aok nae j'n óóhen.
Ik zei: Wullemien, je kan 't betaele. Arjaon kan wee hoed
lezen. In deu achtonderd hulden kaje nie kieke. Wees blie,
daje 't doen kan. Noe oef je nie iedere stuver omme te
draoien.
Ze zei: Das wê wae, mê daerom oef je 't nie over de balke
te hooien. Dat spaere van vroeher zitter nog in. In dae
bemoeit 't opkommend heslacht z'n eihe nie mee. Die hêê
mê uut. In atter wat opdoet, zitte ze zóó op 't hemeen-
teuus. Ik zou m'n eihe 'n ongelok schaeme. 'k Zie m'n
aerme moeder nog mee traenen in d'r óóhen stae kieke
nae die paer hulden die ze kreeg van d'n plaetselukken
aermen. 't Maens wist nie wae zat ze êêst nae toe most.
Over a schuld. Op d'n duur dus je nae heen êne wienkel
mee toe. Over a op de latte stae! In je wil dan êêrluk deu
d'n tied. Dat vaol nie mee Wullemtje.
'k Zei: Wees blie dattut noe anders is. Nie mee zeure over
dien bril. Anders óór ik aok nog nie hoed. Laemen noe is
over wat anders hae praete.
Dat óór je dan'n volhende kêêr wê.
Willem van Bru, dialect Bruinisse
't Is mè praot van guus.
Er zijn al vele jaren verstreken. We zijn ondertussen
gezegend met een aantal kleinkinderen. Toen onze drie
kinderen nog klein waren, heb ik regelmatig uitspraken
opgeschreven. Zo nu en dan komt het boekje weer tevoor
schijn en toveren de uitspraken en de kleine tekeningetjes
die ik erbij heb gemaakt weer een glimlach op ons gezicht.
Hopelijk kunnen jullie deze onbevangen, onbezorgde
uitspraken, ook waarderen.
Aolle drie were ze nog a onder de indruk van het kerstver
haal.
Het kindje Jezus, die a zömè zonder een emmetje of truitje
op dat stroa most ligge. Johanna kreeg t'r oendervleês van
op d'r ermen.
Mè toen a 'k vroeg of a ze ok wiste wat a t'r mie Pienkstere
gebeurden, was het antwoord van Jacco, de jongsten van
't stel: 'O, niks biezonders, toen kwam allênig Heilige Kees
mè'.
Adri, d'n oudsten, zat op een keêr saemen mie Johanna an
d'n taefel te tékenen en te kleuren.
Aneêns aelt t'n z'n kauwgom uut z'n mond.
'Kiek Johanna', zei t'n en ie trokten z'n kauwgom uut toet
een din draedje.
'A je noe laeter in d'n emel bin ee en je kiekt deur een
harretje in de wolken ni benee, dan is de rijksweg zó
kleine'.
'Ik za't omtouwe', was Johanna d'r antwoord en ze kleurden
ijverig vadder.
Johanna kon me wè is terecht wieze. Het was bie oans de
gewoonte da Jan 's aevens nog een verhaaltje voorlas en ik
dan nog het overbekende: 'Ik ga slapen ik ben moe,' mie
ulder bad. Dikkels aok dan nog wat eigen woorden d'r
achteran en bad ik voe de zieke ménsen en noemden d'r
een paer bie naem.
Nae het 'amen' goeng Johanna die keêr beledigd rechtop
zitte.
'Nou zeg', zei ze, 'je ao ok wè is kunnen zégge da ik een
verstopte neuze
Adri vergat in zijn spel dikkels om te plassen.
Mama: 'Adri gae is even plasse'.
Adri'Ni'
Mama 'Je mó vast wè, 't is a zó lank 'eleje'.
Adri gi toch mè plasse en roept vanuut de wc:
'Ik zwieteren toch lekker nie uut!'
Ie trokten zijn broekje wee op en riep nog gauw:
'Jie ei toch lekker gin fluitje'!
21
