Nehalennia voorjaar 2019 nr. 203
Verhalen en gedichten
Roodkapje en de wolf
Roodkapje was n meisje van 'njaer oftwaolleve, die a mee
d'r vaoder en moeder vlak bie 'n gróót bos weunden. Ze
êêtten eiheluk gin Roodkapje mar omdat ze aoltied 'n róód
musje droeg, noemden iederéén d'r Róódkapje. Da musje ao
ze van d'r opoe gekrege. Roodkapje was zot op d'r opoe, die
in 'n klein uusje in 't bos weunden, hlad alléén op d'r eihe.
Ze gieng ter nog al es nae toe.
Noe was opoe 'n bitje ziek.
D'r moeder ao dien dag bolussen gebakke en die zei:
"Brieng ter mar es 'n paer bie opoe, die lust ze graeg en
misschien knap ze d'r wè 'n bitje van op. Mar je mó wè
verzichtig weze, óór, want d'r hebeure soms vreemde
diengen in dat bos".
Afijn, da beloofden ze en mee de bolussen in 'n bieze-
mandje stapten Róódkapje, de deure uut en gieng op
pad nae opoe. Nae 'n poosje kwam ze op 'n plekke daer a
prachtige blommen groeiden. "Zak er nie wat trekke en 'n
bosje van maeke docht ze bie d'r eihe, en zo gedocht zo
gedaen.
Sint kwam de wolf angestapt. "Wae mo je nae toe "vroeg
ten. "Nae opoe "antwoordden Róódkapje "die is 'n bitje
ziek en die gaen 'k wat brienge en noe bin 'k bezig 'n bosje
blommen voor d'r te maeken".
Toen kreeg de wolf 'n sluw plannetje, want ie stikten van
den 'onger en ie docht bie z'n eihe "Ier bin meugelek'eden".
"Da's lief van joe, mar 'n ende varderop staen nog vee
móóiere blommen" zei de wolf, om tied te winnen voor z'n
plan.
"O, dan za'k dae es gaen kieke", zei Róódkapje en ze gieng
dieper 't bos in.
kwaeme opoe en Róódkapje d'r uut gedukelt en toen a ze
biegekomme waere, deeje ze mee z'n aollen 'n óóp stêênen
in de wolf z'n buuk en naoiden die weer dicht. Toen atten
wêêr 'n bitje biegekomme was joege ze de wolf gauw nae
buuten. Die was stik misseluk en gieng nae de waeterput
om wat te drienken. Ie boog z'n eihe over de rand en de
stêênen in z'n buuk rolden nae voren. Ie kreeg overwichte
en viel in de put en verdronk.
Opoe was deur aolles opgeknapt en gieng gauw sukela-
odemelk maeke en ze gaf d'r nog 'n babbelaer bie. Iederéén
was blieë, dat et uuteindeluk toch goed afgelóópe was
dankzij de jaeger, die a stik bedankt wier. Die kreeg van
opoe nog 'n hlasje 'aever en 'ooi dat a opoe nog in de kasse
ao staen.
Laeter praetten ze nog wel es over. Bliee das ze t'aollemaele
overleefd 'ao. Behalve die wolf dan.
En ze leefden nog lank en helukkig.
Versie in het Zeeuws: Jaap Murre
Uut vrieën
Mien vaoder zei, lest tegen mien
Arjaon, jie mot uut vrieën gaen
Arjaon jie mot uut vrieën.
Ma vaoder toch, ik bin zo bang
Omdat ik glad nie vrieën kan
Ik durf geên meisje an te raeken
De meid waer 'k toen mee vrieën most
Was Willemien van 't Schaepekot
Een flienke boerendochter
Sint gieng de wolf nae t'uusje van opoe en ie klopten op
de deure. "Wie is dae? riep opoe beverig. k bin ik et,
Róódkapje zei de wolf mee 'n hemaekt óóg stemmetje.
"O, komt er dan "mar in" en de wolf fienkelden nae bin
nen. Dae lag opoe in d'r bed en ie stapten d'r op af en vrat
opoe in êên kêêr op Gauw deed 'n d'r nachtpon an en
gieng in d'r bed lehhe. Nae 'n stuitje kwam Róódkapje bie
t'uusje van opoe. Ze kwam de slaepkamer in en keek es
nae opoe. Ze vond dat opoe d'r wat raor uutzag. "Opoe,
wat eije 'n gróóte neuze hekrege" "Dan kan 'k je beter
ruuke"zei de wolf, de stemme van opoe naedoende. "En,
wat eije gróóte óóren". "Dan kan je beter óóre". En wat eije
gróóte, tanden" "Dan kan 'k beter ete" zei de wolf en in
êên kêêr vrat 'n ok Róódkapje. op. Toen nog de bolussen
uut het mandje en tevreden knorrende en verzaedigd viel
ten in slaep.
Ie snurkten zo da't êêle bos 'm kon óóre.
Net kwam de jaeger verbie 't uusje en die oorden da
hesnurk. "Noe gaet et toch wè nie goed" docht 'n bie z'n
eihe en ie gieng nae binnen en dae zag 'n de wolf legge. Ie
zag da bestel es an en ie vermoedden a wat a t'r gebeurd
was. Mee de kolf van z'n geweer gaf'n de wolf'n enorme
dreun, zodat die bewusteloos was. "Zieza", zei de jaeger, en
ie trok z'n mes en ie snee de buuk van de wolf open. Dae
Ik gieng dien aevend vroeg van uus
En ik stak m'n puupe in mijn buus
En 'k gluurde deur de ruuten
En d'ouwelui, die zaete bie 't vuur
De klokke op 't durp sloeg suust acht uur
Toen a 'k nae binnen stapten
Goeienaevend baes, goeienaevend vrouw
Ik komme vó de dochter, nie vó jou
De groetenisse van mijn vaoder,
de groetenisse van mijn moeder.
't Wier dien aevend verschriklijk laet
Ik most dae prate as 'n awecaet
En ik docht nie meê an vrieën.
En d'ouwelui die goenge nae bed
En wensten ons nog eêl vee pret
Toe zaete me eêl alleêne.
Ze schoof d'r stoel wa dichterbie
En begost te kriebelen an mijn knie.
Ik wist nie eens wat dat beduuden
33
