Nehalennia zomer 2019 nr. 204
boven 't dek uut. Dat was aomè nog nie zö gevaerlijk. Ma
ons mieke ok wè's n vier in dae gooide me dan zó'n ko-
hel in. Want dat dee zó mooi knalle. Tot de wegvliehende
kohel tehen de knie van mien maotje kwam: bloeie as'n
vaarke netuurlijk in mien maot brullend naer uus. Dat was
glieke de leste keer. In 't was de tied van de "zeêpkisten",
laehe waehentjes, dü de vaoders gemaekt, waer of je ard
mee kon rieje. Ikke nie zó ard, want ik ao kleine wieletjes
d'r onder in die aore joengers aode vee groötere wielen,
die konde dust vee arder rieje. Ons liepe somtieds mit n
krootje naer Groesbeek, waer mooie euvels waere. Dae
kon je dan nae benee rieje, ma dat was op de lesten euvel
wi gevaerlijk, dan kwam je op de Rijksstraatweg uut in dae
ree 'n tram. Dat is 'n keer bienae mis ehae mit't vriendje
dat't ardste kon rieje omdat 'n de grootste wielen ao. Dust
ok nie eêmae zonder gevaer. Jao, as joengers aode m'n toch
aore spelletjes as de meisen.
Henk Blom (Schouws dialect)
Verhalen en gedichten
Robbie
Oe zou'k oait Robbie kunne vergete. Twaolf jaèr trouw vó
'n paèr luttele centen. Brune oagen, z'n eêne ore 'n bitje
naè boven in 't aandere naè benee. 'n Vuulnisbakke-rasje
van 't zuverste waèter. Ma 'n karaktertje.
Op zekeren dag stieng t'n in de Zurrikzeêse Nieuwsbode:
'Tege affertènsie-kosten aof t'aèlen 'n jongen oónd.' De af-
fertènsie was eplaèst deü van den Bout uut 't café. Op 't
oekje ao d'n ok nog 'n slaègerie. 'k Erinner m'n eige nog
't groate anplakbiljet, 'Eet nu ham, 25 cent per half pond'
M'n moeder kocht 't wè 's. "Lus jie nog 'n boterammetje
mee eet-noe-amme?" zei ze dan. 't Za wè lékker ewist
want m'n aète 't mee graègte.
Toe 'k die affèrtensie elezen ao, vroeg ik an mien moeder:
"Mak em aèle moe?"
"As t'n nie te vee kost," antwoordde mien moeder. "Dan
mag j'm wèl aèle, ma ou d'r wè rekening mee da jie d'r vö
mot zurrege." De laoste woorden oarde ik a nie eêns mi,
want ik was a oónderwègte naè de slagterswienkel van van
den Bout. Affertènsiekosten waère in dien tied heêl wat
minder dan vandaèg d'n dag, want vö tweê keer de pries
van 'n aolf poönd eet noe amme' wiere m'n bie oöns thuus
eigenaèren van 'n oónd van oöngeveer 'n aolf jaèr oud. 't
Ao nog eêl wa voeten in 'd aèrde vó m'n mee z'n aollen 'n
naèm bedocht aode, tot ik eindelijk op 't idee kwam om 'm
Robbie te noeme, naè Robbie Roland, uut mien favoriete
cowboyboek.
't Bleek a gauw da m'n d'r 'n uusgenoat bie-aode mee 'n
eige wil. As je docht da wilder 'n oónd uut-ekoze'n ao,
je 't mis. Dien oónd ao oóns uut-ekoze in dat liet 'n goed
mèrreke ok.
'Noe wier d'r bie oöns in uus vroeger vee gemusiceerd. As
ik da zo dèftig zégge, dienke julder misschien da m'n daè
mee diere instrumènten klassieke muziek zaète te spele,
ma das nie waèr. 't Waère éénvoudige kampeerliedjes in de
instrumènten waère moónd-armonikao's in witte bakke-
liete fluiten van zestig cent 't stik bie Weltevreden in Zur-
rikzeê. In zó noe in dan een gitaar of 'n mandolien.
Mien moeder kon op aol die instrumènten goed terechte.
Of ze noe de partij speelde op de moónd-armonikao of op
de fluite, 't was aomaè even muzikaol. 't Moaiste was 't ge
voelige geluud van de okarina. Dat is 'n instrumènt da ge-
maèkt is van aèrde wérk mee gaètjes en 't eit de vurrem van
'n luchtschip. As ze daè op speelde kloónkajoen, ajoen,
in d'n oage klapperboam' dubbelt zó moai. In 't vuur van
d'r spél keek zo aoltied 'n bitje scheel. Da kwam deü d'r
muzikaoliteitzei ze dan, ma of 't waèr is?
Toe kwam d'n eêsten dag da m'n gienge musiceren mee
Robbie d'r bie in de kaèmer. Ik wete nog as de dag van
gistere da m'n gezéllig bie mekaore zaète bie 't oek-raèm.
Robbie zat midden in de kaèmer in keek vol verwachting
naè wa d'r zou gebeure. In 't begin ao m'n 't nog nie in de
gaèten, ma plotselieng klonk d'r 'n afgrieselijk gejank bo
ven de meziek uut.
Wilder stopten meteên 't meziekstik van Sarie Marijs in
geliektiedig was Robbie ok stille. Ie zat mee 'n gezicht naèr
oóns te kieke of t'n zégge wou: "oe zit 't, gaè m'n nog vér
der?"
M'n laège krom van 't lachen ma toe m'n 't concert wouwe
voortzètte, wier 't oóns dudelijk, da musiceren mee Rob
bie d'r bie nie mogelijk was. Ie richtte z'n snuute naè bove
in kèrremde boven de meziek uut. M'n oóns eige wè's
of-evroge of wilder misschien 'n bitje vals espeeld De
tweêstèmmig'eid van de fluiten kloónk ok in mien oaren
wè's 'n bitje vrimd.
'n Oagtepunt kwam naèdat m'n Robbie eleerd ao om op
de begaosjedraèger van de fiets te zitte. Je weet toch nog
wè dat die begaosjedraègers vroeger bestoönde uut van
die dunne stangetjes? Mee die dunne stangetjes tussen z'n
teênen was t'n op d'n duur in staèt om achterop de fiets
mee te rieën. Dat ield in, dat 'n nie langer meeliep achter
de fiets. Ie zou beslist nie mee-gaè as t'n most loape. As je
docht dat 'n achter je an liep ao je 't mis. Dan zat 'n mid
den op de wègte mee 'n gezicht van 'je bekiekt 't mar
As je stopte kwam 'n mee 'n vaèrt anrènne in laandde mee
'n gewéldige sprong op de dunne stangetjes achter op de
fiets. Scheêf ange in de bochten, of bobbelsteênen, waren
nie in staèt 'm te laète vaolle. Mien moeder ree in dien
tied op 'n motor. Ok op de kleine begaosjedraèger van de
motor ree d'n mee, deü weer in wind, net as mien moeder
zèllef.
Toch is t'r nog wat vreêselijks mee z'n gebeurd in z'n leven.
Toen 'n paèr jaèr oud oare was, ao d'n nog a vee interesse
in de meisjes. In z'n achste levensjaèr eit 'n waèrschienlijk
èrreges in de polder de gramschap van 't eên of 't aandere
persoan op ewèkt.
Op zekeren dag kwam 'n bloedend thuus, zonderDe
daèder is oónbekènd gebleve. Die za intusse wè op 't kèr-
rek'of lègge. Ma toe was 't ofgeloape mee da gejakker van
óonze Robbie achter de moaie oóndemeisjes. Van oónze
opgewèkte uusgenoat bleef alléén nog 'n gezéllige slaèper
over. Vriendelijk, da wè, ma toch 'n bitje 'n doaie diender.
Toe de evakuaosie in de oorlog plaes voónd, most t'n
op oage leeftied achterbluve. Ik wete nie wat t'r mee z'n
ebeurd is in degene an wie 'k 't ao kunne vraège is t'r nie
mi.
Joop van Zijp,
dialect van Kerkwerve 25
