Nehalennia - voorjaar 2020 nr. 207
Walraven was een geboren schrijver en beschikte over een
uitstekend observatievermogen. Wat hij schreef had een
zeer persoonlijk karakter: het ging eigenlijk allemaal over
hemzelf. Bovendien was zijn stijl spontaan, daarom waren
zijn bijdragen zo fris en boeiend. Er waren mensen die
alleen voor zijn feuilletons een abonnement op die krant
hadden.
Willem Walraven kon Dirksland niet vergeten. Elke dag
dacht hij wel aan zijn geboorteplaats en vaak schreef hij er
ook over.
In 1938 ontdekte de schrijver E. du Perron hem als literair
talent. Deze auteur en zijn vrienden, onder wie Rob Nieu-
wenhuys, in West-Java, schonken hem hun vriendschap
en erkenning als schrijver. Walraven werd uitgenodigd om
dat altijd zei. Haar grootste grief tegen mij was, dat ik geen
geld had, geen geld. Wat kan mij eigelijk geld schelen?
Zelfs nu kan het me nog niet schelen. Bij die menschen
draait alles om geld. Kinderliefde en ouderliefde ontaardt
tenslotte in de vraag 'Hoeveel geld heb je?' Ik had de
grootste zonden en misdaden kunnen begaan, als ik maar
geld had gehad, zodat ze had kunnen geuren tegenover
Dirksland met mijl
Het is die mentaliteit die Walraven in conflict bracht met
zijn familie en omgeving, zelfs in die mate dat hij na ruzies
vertrok, in 1909 voor een tijd naar Canada en in 1915 als
militair naar Nederlands-Indië. Hij zou door bepaalde
omstandigheden nooit meer terugkeren. Voordat hij naar
Canada vertrok had hij een tijd gewerkt in Delft en Rot
terdam als boekhouder. Het diploma boekhouden had hij
behaald na een schriftelijke cursus. In Nederlands-Indié
werkte hij vanaf 1918 als boekhouder bij verscheidene
ondernemingen. 4
Journalist en schrijver
In 1925 zond hij een stuk naar de Indische Courant. De
hoogwaardige kwaliteit van dat artikel leidde ertoe dat
de hoofdredactie van die krant hem vroeg wekelijks een
artikel te schrijven. In 1926 begon zijn half-journalistieke
loopbaan als penningmeester van de Suikerbond, een
vakbond van employés in de suikerindustrie, en als redac
teur van het bondsorgaan. Vanaf 1930 is was hij freelance
journalist bij 'De Indische Couranti Hij schreef hoofdar
tikelen, reportages, boekrecensies, kortom alle genres die
een journalist kon beoefenen.
verhalen te leveren voor het cultureel-literaire tijdschrift
'De Fakkell Hij herschreef hiervoor diverse oude kranten
verhalen.
Huwelijk en gezinsleven
Walraven is dan intussen getrouwd met de Soendanese
Itih, die hij tijdens zijn militaire diensttijd had leren ken
nen. Het was heel ongebruikelijk dat een blanke trouwde
met een inlandse. Hij werd daardoor ook als een merk
waardig mens beschouwd. Het paar kreeg acht kinderen.
Toen ze klein waren werden ze nog wel door hun vader
geknuffeld. Toen ze ouder geworden waren ontstond er
een verwijdering. Er was geen sprake van een vertrouwe-
Walravan met Itih en hun gezin 17
