zompe, een laag deel. In de voormalige Van Melle's 'Oek
was het poldertje veel hoger dan in het deel van de Zwar-
tepolder dat in 1802 was drooggelegd. Hier stroomde het
water uit dat poldertje dan ook makkelijk weg. Ook werd
er een uitwateringskanaal gegraven van de duiker naar het
grote uitwateringskanaal, het stoomgemaal.
De koeiwachters in 't Schorre
Op 1 mei kwamen de koeiwachters in dienst. Dat was een
oud gebruik in het Land van Cadzand. Het kon gebeuren
dat je in het Schorre op een dag wel vijf koeiwachters met
hun melkkoeien zag rondtrekken. Het waren allemaal jon
gens van een jaor ofvêêrtiene, net van school en het was
meestal hun eerste baantje. Elke koeiwachter maokende
z'n eigen koeiwachtersstok. Het was een wedstrijd onder
de jonge koeiwachters wie de mooiste stok had gemaakt.
Bekend was dat Bram Buize uut de Groe de schoonste van
alle tijden had gemaakt!
Voor de koeiewacht begon de dag al vroeg; rond zes uur
liepen de eerste koeiwachters al in 't Schorre. Iedere jon
gen had tien melkkoeien onder zijn toezicht. Van al dat
(zoute) gras kregen de koeien natuurlijk een enorme dorst.
Rond 11.00 uur vertrok onze koeiwachter uit het Schorre.
Over de aarden weg ging het dan langzaam richting
hofstee. Daar stoven de koeien recht op de waterput af.
Vervolgens legden ze zich in de wei op het gras om te her
kauwen en omstreeks 13.00 uur verzamelde de koeiwacher
zijn koeien en vertrok het gezelschap een kwartiertje later
naar het Schorre. Het dèrde schof begon. Rond 15.30 uur
vertrok de koeiwachter met zijn koeien weer naar de boer
derij en werden de koeien in de stal gezet. Intussen stond
de melkmeid al ongeduldig met haar emmers te wachten.
Ja, zo ging dat. Elke dag, zeven dagen in de week.
De koeien mochten niet uit het Schorre op de dijk komen.
Verboden, omdat de koeien te veel schade zouden doen
aan de grasmat op de dijk. Alleen schapen waren daarop
toegestaan. Zij stonden aan een ketting en graasden de
dijk af. Schapen trappen namelijk de grasmat aan en druk
ken de holtes, zoals mollengangen, dicht.
De laatste koeiwachter bij ons op De Hoogte was Piet Ras,
afkomstig van de Kruusdiek, weet van de Velde zich nog te
herinneren.
De Schorre-ezels
In de dertiger jaren werd er op Sinte Pier (Nieuwvliet) een
voetbalclub opgericht, maar er was geen voetbalveld
beschikbaar. Het polderbestuur van de Zwartepolder gaf de
jonge voetballers toestemming om in het Schorre te mo
gen voetballen. Dat was heel wat. Het Schorre waar ook de
koeien graasden! Dat was voor de enthousiaste voetballers
echter geen probleem en op een avond, na het werk, stapten
ze een voetbalveld af. De lijnen werden gekalkt, met kalk
dat bij Piet de Groote was gekocht. Ook plaatste men vier
doelpalen want het spel ging natuurlijk om doelpunten te
maken. Dat doel werd gemaakt door de plaatselijke tim
merman Jas de Keuninck. Een naam voor deze club was
vlot gevonden: de Schorre -ezels. Jan du Bois was de eerste
keeper van het elftal. Andere namen van spelers die Van de
Velde zich kan herinneren zijn: Ko den Dekker, David Lu-
teijn, Izaak de Hullu, Cornelis Faas, Frans Faas (van de Lage
Weie), Kol Wille, Abraham de Hullu en Ko de Keuninck.
De zomer van 1940
Het Schorre van de Zwartepolder veranderde dat jaar in een
oefenterrein voor Duitse soldaten. Voor de kust lagen drie
of vier binnenvaartschepen. Daarop werden groepen solda
ten afgezet. Vóór deze schepen dreven houten vlotten en het
was de bedoeling dat de soldaten van de schepen op de vlot
ten klommen en vervolgens naar de kust peddelden. "Dat is
tegen de zêêziekte," zeiden de mensen op De Hoogte als ze
de oefeningen bekeken. Mogelijk waren ze aan het oefenen
voor de geplande invasie in Engeland, begin september
1940. Wanneer de soldaten, meestal jonge jongens van rond
de twintig jaar, dan aan land kwamen, volgde een schietoe
fening in den 'oek van de vliegduune, tegen de Zomerdiek an,
achter de Zouterikplaat. Dat was toen het schietstrand ge
worden. De militairen schoten met scherp. Als die oefening
klaar was maakte elke compagnie zich gereed om al zingend
naar zijn kwartier te marcheren. "Wir fahren nach England".
Of van Blonde Mientje die een hart van prikkeldraad had of
het bekende Rats, kuch en bonen. Door het ijzeren beslag
onder hun hakken, was het gestamp goed hoorbaar in de
anders zo stille polders.
Terug in hun kwartier, poetsten de soldaten zich wat op en
kwamen ze even later te voorschijn, soms in een zondags
pakje, om aan te schuiven voor de warme maaltijd. De kok
had dan voor elke militair een pollepel met aardappelsoep
gekookt. En dat ging er bij de jongens gretig in.
In de zomer van 1942 veranderde de helft van 't Schorre
(tegen de Vliegdunenaan, in een mijnenveld.
De Duitsers bouwden in 1944 in dat laatste stukje dijk
tegen De Hoogte, het zogenaamde Napoleons diekje, een
solide loopgraafstelling met mitrailleurnesten erin.
Vlakbij stond een boerderij, waarvan de woning in de
nacht van vrijdag op zaterdag 28 oktober 1944 in brand
vloog en verloren ging. In de loop van de morgen waren
er twee Engelse jachtvliegtuigen aangevlogen. Met hun
boordwapens schoten ze op de in 1900 gebouwde houten
schuur. Het doel was dat gebouw ook in brand te schieten,
maar dat mislukte. De twaalf in de schuur los lopende
paarden wferen allemaal gewond door het boordgeschut.
De commandant van de in de buurt gelegerde Duitse sol
daten gelastte een scherpschutter om de gewonde dieren
Bunker aan de Zwartepolder
