de Seven-Up is allank op.
In dae sjokt pao mit eêl z'n bende
in mit 'n roodverbrande kop.
Bart wil nog lank nie uut z'n kreeke
in braalt: ik bluve nog 'n weke.
Moe zeit: gee mien ma gauw 'n and.
Das vó dit jaer 't dagje strand.
Naejaer
De daegen van de weken en de maenden,
vlogen verbie, ons kwaemen daegluks tied tekort.
Ons oaren ommers ouwer en 't onder'oud duur langer
omdat t'r an ons wezen eêl wat schort.
je naegels knippe, en je 'n aeren kamme,
je 'n eige wasse, je rik is verder weg dan Zierikzee.
Toch willen ons d'r gaefjes uutzien elleke'n ochud,
m'n kunnen op jaeren weze, de groazigheid tel nog mee!
Dat mot zo bluuve, oak al bin ons nie zo jonk meêr
en loeren naejaerssturmen om d'n oek.
Ma webben wê mugge geniete van deze zeumer,
en op de kapstok lei m'n dikke omslagdoek.
Die gae over m'n schoeren ad de winter van 't leven naedert,
m'n anden as gevalle blad, rimpelig, bruune plekken en
geaederd.
Viegen, viegen
Viegen, viegen, viegen,
Oovee wil jie d'r van me kriegen
Eiken morgen an'k ze ziene
Angen d'r weer een stik of tiene
Lekker riepe, lekker zoete
'k Zan weer op m'n trapje moeten
Sommige bin angevreten
Deu de mèrels moe je weten
'k En een nette moeten spannen
Tegen die brutaole mannen
Maor een paor kunnen ze d'r wè kriegen
Wan, 'k èn een overschot aon viegen.
Middelburg, 30 augustus 2021 Jan Lauret
Arjaen'le van Huub
'k Was nog mar 'n jaer of vuuf, zesse, toe 'k ieleken och-
end de greinwegt overstak nae Arjaen'ie van Huub om 'n
eigegebakke brokke (babbelaar). Arjaen'ie dee altied zelf
brokken bakke. 'k Zieje ze 't nog doewe. Ze dee dan wat
suukere in 'n panne'ie, 'n schoo'ie nezien d'rbie in nog 'n
stikkie raombuttere in 'n bee'ie waeter. Dat liejt ze dan
eve'ies kooke in goot 't dan uut op d'n taefel. As 't dan wat
of'ekoeld was, gieng ze d'r 'n lange stringe van maeke van
zóó'n anderhalve meter in dan mar trekke, opvouwe in
dan mar wêêr trekke. Dan nam ze 'n mes in snee d'r dan
brokken van, van zóó'n twêê in 'n halve centimeter. "Niejt
ankomme", zei ze dan, "want dan verbran je je viengerties."
As ze koud waere gienge ze in de brokkedóóze, in netuur-
lek kreeg 'k t'r dan êên.
Zóó stak 'k dan ieleken ochend de greinwegt over. Gevaer
zat t'r niej bie, want op 't hêêle durp waere d'r mar driej of
vier auto's in die hóórende je al van vaors ankomme.
Dan zei Arjaen'ie: "Bei j' dêêr wêêr m'n vein'ie, je komt
zeker om je brokke? 'k Za 's kieke owe d'r nog binne, want
de jonges pikke d'r aok nog al 's êên'ie. Ja d'r binne d'r nog,
d'r zitte d'r nog 'n paer in de dóóze. Mar je mot d'r wel op
zuuge, óór, want dichte raeke ze je keelgat niejt."
In mien aogen was Arjaen'ie 'n stokoud mènsie. Ze was
pik in 't zwart, mit 'n wit gehaekte muste op. Achterof
bekeke was ze achter in de sesteg in dan bi j'nog niejt zóó
oud, as 'k nae m'n eige kieke.
't Liejp tegen 't ende van april da 'k 's oches wêêr de wegt
overstak om m'n brokke.
"Wat hè 'k noe ehóórd m'n jongen, mo joe noe 'n daore
weeke nae schoole, wat woor ie toch al gróót."
"Ja Arjaen'ie, dan kan 'k 's oches niej mêêr om m'n brokke
komme."
"Beljaot, niks in de weege, dan kom ie mar voor da j' nae
schoole goot."
Zóó was Arjaen'ie, ze was 'n goewd mènsie.
Mar wat beurende 'r? Iejs hêêl ergs!
't Was tegen 't ende van april, da 'k 's oches 't schuurhuus
insteppende, dat Jan, de jongste zeune, mit de traenen in
z' aogen, nae buuten liejp. As kind vong ie dat vreemd, dat
gróóte ménsen liejpe te schrêêwene. Mar toe 'k in de voor-
kaemer kwam, stienge ze allemaele voor de bestee: Mina,
Jangs, Móóis, Huub in dokter Polderman. Je begriept wel
da 'k d'r as 'n haeze wêêr vandeur woe góó, omda 'k m'n
eige wezelóós schrok.
Mar wat beuren d'r? Dokter Polderman greep m'n vast in
hieuw m'n voor de bestee. In dêêr lag Arjaen'ie te slaepene.
Ik zei: "Arjaen'ie, ik komme om m'n brokke", mar d'r zat
gêên bewegienk in.
"Sttt, zei d'n dokter, Arjaantje slaapt."
Mar ik gaf 't zóómar niejt op in zei 'n bee'ie harder: "Ar
jaen'ie, ik komme om m'n brokke", mar Arjaen'ie gaf gêên
sjoege.
Ik mot toe ezeid hè: "Die kan d'r wat van", mar dat kan
'k m'n eige niej mêêr heuge. Ik kon niejt begriepe hoe
Nehalennia herfst 2021 nr. 213
iemend mit al die ménsen om d'r heene zóó kon bluuve
slaepe.
D'n dokker zettende m'n neer in ikke d'r vandeur, dat be-
griep ie wel.
M'n moewder perberende m'n an m'n verstand te brienge-
ne dat Arjaen'ie nóóit mêêr wakker zou woore. "Arjaen'ie
is esturve", zei ze.
Toe gieng moewder de veinsters tegen mekaore zette, want
dat was de geweunte op Ouddurp as t'r in de buurte ie
mend boven aerde stieng. "We góó sluute", zeie ze dan
Wat aok de geweunte was, dat Jan Bok, de gemêêntebode,
hêêlemaele in 't zwart mit 'n lange geklêêde jas in d'n ha-
ogen hoewd op mit 'n soort sjèrp d'ran, 't hêêle durp rond-
gieng om te zèggene wie t'r esturve was. Dat dee 'n op z'n
Hollans in dat gieng dan zóó:
"Wij maken u bekend dat hedenmorgen om zes uur in den
ouderdom van negenenzestig jaar is overleden Arjaantje
Hoek, weduwe van Teunis Aleman. U wordt beleefd ver
zocht de begrafenis, welke zaterdagmorgen zal plaatsvin
den, bij te wonen. Vertrek van het sterfhuis om half elf."
Dêêrnae schaekelende Jan weer over op z'n Ouddurps:
"D'n ouwen was nog gaauw uut d'n tied, hee. Noe g'ndag,
óór."
'n Paer daegen dêêrnae zag ik, toe 'k op d'n hil stong, de
liekkoewse ankomme. Twêê paeren d'rvoor mit 'n zwart
klêêd d'rover in op de koewse d'n ouwen Krien Mamme
mit 'n zwarte keep omme in 'n haogen hoewd op. In zóó
ree 'n bie Arjaen'ie d'n hil op. Moewder haelende m'n
gaauw nae binnen, mar deur 'n garre'ie van de veinster
kon 'k toch alles zieje. Even laeter drooge ze 'n móói ver
niste kiste de koewse in, in toe gienge ze rieje. 'n Haop
ménsen d'rachter, allemaele in 't zwart netuurlek, in de
wuuven mit 'n zwarten doek om d'r hóód. ck Hao nog
nóóit zoevel ménsen bie mekaore ezieje.
Moewder zei: "Noe brienge ze Arjaen'ie nae 't kèrkhof in
góó ze ze begraeve."
'k Was even stillein toe kwam 't: "Mar Mina kan aok
brokken bakke, moewder."
Klaos Kastelein t
In memoriam Nelly Raats
Jopie Minnaard
Eind 2020 stuurde Jaap Raats, lid van onze dialectenclub,
een mail dat zijn vrouw Nelly, ook lid, ernstig ziek was en
de vooruitzichten slecht waren.
Door corona hadden we al verschillende bijeenkomsten
van de dialectvereniging voorbij moeten laten gaan.
We hebben contact gehouden, maar we hebben Nelly niet
meer gezien.
Op 22 april is ze na een complicatie in het ADRZ in Goes
overleden en de uitvaart heeft in besloten kring plaatsge
vonden.
Nelly was samen met haar man Jaap lid van ons Zuid-
Bevelands groepje. Toen Prien Traas-Wiskerke nog leefde
kwamen ze vaak met zijn drietjes met de auto, de west
Zuid-Bevelandse afvaardiging.
Ook is ze verschillende keren met Jaap op de tandem ge
komen.
Ze had een beperkt gezichtsvermogen maar dat nam niet
weg dat ze een wezenlijke bijdrage leverde.
De vragen werden duidelijk voorgelezen en ze dacht actief
mee. Ze was een echte liefhebber van het Zeeuwse dialect
Foto Jopie Meerman.
De liekkoewse, in Ouddurp nog tot 1970 gebruukt.
Nelly Raats.
