In de vaergeule
Zö nieuw is de ochend, een plaete van zuiver
blienkt in de varte de visgrond, de riviermond
gaet open voe 't schip da stampt as boven een afgrond,
't ruukt nae teer, wolken schere d'r over as meeuwen.
De vaergeule ei z'n eigen 'n bitje verleid,
ik kan 't nie ziee, veranderiengen gae lankzaem,
an 't oppervlak is ielk uure een uure, en de golven
bin aol zö eender da me aolles waeter noeme.
Alleêne ik dienke da ik nog den eênderen bin:
een man mie een strooien 'oed tegen de zunne
en een 'engel om mie te vissen an de relienge
van een doodstille boot. Mae ik ziee de zunne
in 't waeter verdrienke - ie doet er 'n 'êlen dag
over - en de vissen spartele d'r eigen dood
en 't dek wor zö rood as de plaete van zuiver
wae a de zunne in drieft as een zienkend schip.
Lou Vleugelhof