In de vaergeule Zö nieuw is de ochend, een plaete van zuiver blienkt in de varte de visgrond, de riviermond gaet open voe 't schip da stampt as boven een afgrond, 't ruukt nae teer, wolken schere d'r over as meeuwen. De vaergeule ei z'n eigen 'n bitje verleid, ik kan 't nie ziee, veranderiengen gae lankzaem, an 't oppervlak is ielk uure een uure, en de golven bin aol zö eender da me aolles waeter noeme. Alleêne ik dienke da ik nog den eênderen bin: een man mie een strooien 'oed tegen de zunne en een 'engel om mie te vissen an de relienge van een doodstille boot. Mae ik ziee de zunne in 't waeter verdrienke - ie doet er 'n 'êlen dag over - en de vissen spartele d'r eigen dood en 't dek wor zö rood as de plaete van zuiver wae a de zunne in drieft as een zienkend schip. Lou Vleugelhof

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 1997 | | pagina 9