Aol Zeêuws vandaege
Deur 't raem zag 't publiek noe tweê mannen voorbiekomme
twint a ze een gróte metaele plaete droege.
De dunder trok voorbie.
Toch ao ze achter 't toneêl bliekbaer ok in de gaten da de man in
de zekelstoele in mekaore 'estort was, wan dae wier een reddings
actie ondernome. De deure goeng open en dae stoeng een kles-
natte vrouwe in 't deurgat. Om te bewiezen wat voe pokkeweer 't
buten was, bleef ze nog even stae, zodat de zaal dudelijk kon ziee
dat 't gin flauwekul was. 't Waeter zeêkte zömae nae benee. Ok de
tuute van de gieter was goed te zien.
'Goeienaevend, 't is echt 'ondeweer', riep ze glad overbodig.
Ze liep de kaemer in en boog d'r eigen over 't mannetje, die a nog
aoltied in de stoele zat. Een scheute waeter golfden uut d'r 'oedje
bie die vent in z'n nikke. Ie sproeng overènde of a t'n deur een
paerebiee in z'n kont 'estoke wier.
'Sodeju, das koud', schreeuwden ie.
De mensen lachten d'r eigen noe kapot.
De vrouwe keek vertwiefeld de zaal in en wist 't ok nie ml. Boven
't gelach van 't publiek uut dee de souffleur van psst psst psst,
mae 't enige wat a ze op dat ogenblik wou, was da ze d'r nooit an
begonne was.
De man veegde mie een neusdoek z'n nikke droóge.
'Dit was niks', zeid' n rechtuut. 'Wat a julder doee, motte je
zeivers wete, mae ik 'ouwe d'r mie op'.
Ie nam nie eens de moeite om d'n uutgang te vinden, mae ie trok
twi stikken decor uut mekaore en was vertrokke.
De vrouwe draaiden d'r eigen om nae 't publiek en 'ieuw d'r
aermen omoöge.
'A 't zö mot, bin me gauw klaer', zei ze 'ulpeloós.
Ze bin d'r dien aevend mae mie 'estopt.
Vandaege is 't aol Zeêuws;
ik bin in m'n vroegsten 'uud ekropen,
den 'uud van een pasgeborene;
ik ligge d'r in of ik nooit ergens aors
in 'elegen Zö lig een ei in 't nist
van een veugel, deur en deur wèrm.
Ik ete de woorden en trokke
d'r an mie m'n tannen, en de zinnen
ik biete d'r op da ze kraeke.
Ik was de smaeke bienae vergeten,
m'n gróten 'oeer is nooit over'egae.
Lou Vleugelhof
