Weerlicht
Zó rond 'n uur of achte was 't zaaltje vol. Bliekbaer ao 't durpje
een bloeiend verenigingsleven, wan de klapstoeltjes stoenge tot
naebie op 't toneel.
De regisseur, in 't daegelijks leven 'uusschilder mie artistieke aspi
raties, liep as 'n 'oen zonder kop 'een en weer en was té belan-
griek om ok mae iemand te kennen.
Zonder énige ankondigienge wiere de gordienen open'etrokke en
zag de zaal twl wuven die a schienbaer nog bezig wazze an de leste
diengetjes. Ze schrokke d'r eigen dood en wapperden wild mee d'r
aermen nae een vent die a tussen de coulissen stoeng, dat n te
vlug 'ewist ao mie z'n gordienen.
'Dicht, dicht', riepe ze.
De zaal, die a even was stil'evaole, begon wee te roezemoezen. Bie
tied en wiele golfden de gordienen 'een en weer, of a t'r daerach-
ter wat wier uut'evochte.
Ineens wiere ze wee open'etrokke. Midden op 't toneel zat een
vent, voorover'eboge, in een ouwe zekelstoele, mie z'n 'oód in z'n
'anden. Dienkelijk wachten ie tot a 't stille was, wan af en toe
loenkten ie tussen z'n viengers deur de zaal in.
'Kan 't licht uut', riep een wuuf op d'eêste rij.
De man op 't toneel docht a t'n noe wè lange genoeg 'ewacht ao.
'Waerom toch riep n mee een vervroenge gezicht, 't Was een
dotje wanoóp zó a t'n dae zat.
De mensen begonne te lachen. Ie keek een bitje verschrikt opziee
en wier d'r nie geruster op. Vertwiefeld stoeng n op en liep 'een
en weer.
'Waerom toch riep n wee. Om een bitje dramatiek in z'n spel
te briengen, boenkten ie mie z'n vuuste op de toneêldeure. Die
zwaaiden gewillig open. Inééns stoeng n oog in oog mie een
geschminkte vrouwe die a d'r nylons an 't optrokken was. Ze
schrok d'r eigen dood en sprong opziee. De man trok schielijk de
deure toe. Te schielijk, 't Decor bewoog een bitje te vee en mie
een klap viel d'r een schilderie nae benee. De man ao z'n rol te
goed 'eleêrd om d'r deur in paniek te raeken.
'Waer 'k dit an verdiend goeng n varder. De zaal lag noe nae
bie plat.
Voe 't raem in 't decor flitsten een blaeuwachtig licht op.
Ie goeng t'r nae toe en keek nae buten.
'Ok dat nog', zeid' n somber. 'Noe gaet 't ok nog dundere'.
Twint a t'n 't zei, kwiem er een 'and tevoorschien mie een flits-
lampe d'r in. Op nog gin meter van z'n vandaen flitste 't felle
licht in z'n ogen. Dae wier n op slag blind van. Wankelend en
schommelend strompelden ie achteruut en strukelden over de
zekelstoele. Mie z'n 'anden voe z'n ogen stortten ie op de grond.
An d' aore kant van 't decor ao ze in de tussentied glad nie in de
gaten wat a t'r z'n eigen ofspeelde op 't toneêl en ze werkten var
der an een prachtige dunderbuu. Of a t'r een straeljaeger deur een
wienkel mie serviesgoed vloog. Ze deeë goed d'r besten. Zeker een
minuute duurden 't geweld. Of'ewisseld mie lichtflitsen die a
eiken keêr deur de eiectronenflitser de kaemer wiere binnen
'estort.
't Mannetje was in die tussentied overènde 'ekrabbeld en begon
wee wat te zieen. Ie schodde mie z'n kop en goeng in de zekel
stoele zitte. Toen 'aelden ie z'n schoeren op en keek nae de souf
fleur die a in 't kotje zat vóór op 't toneêl.
'Psst psst psst', 'oorden 'eêl de zaal.
Ie zat moedeloos voe z'n eigen uut te kieken. Zövee ellende in
zó'n korte tied. Dae kan gin mens tegen.
nummer 1
