In de trein van Paries nae Mady, telde n't geld in z'n beuze. Ie
'ieuw een klein maendloón apart om van te trakteren in de cafees.
Ie keek d'r naer uut om dat ouwejoenkwuuf van Pireau wi te zien
en die aerpelkoppen van Watrin en 't aerdslillijke kerkje, 'alfweg
de durpsstraete. Ie zou gliek een afspraek mee de notaoris maeke,
om 's te zien of a d'r nog ergenst een 'uusje vrie zou weze.
Van Mady liep n nae 't durp. Twaolf kilometer, maer ie ao toch
niks te draegen.
Toen n 't durp binnenstapte, verschrok n. Een afgebrand 'uus en
de rest stoeng leeg, zö leek 't. De mensen bin vertrokke, wier n
verteld. Ze bin nae Longwy en Thionville, Nancy en Metz, Paries.
Quebec. D'n een nae d'n ander. Je staet er versteld van 'oe gauw
as lege 'uzen verpaupere. 'Oe bliee as de zwelmen bin mee aol die
ruumte onder 't dek. En 'oe stil a t'r 's aevens op straete is.
Van de meer as veertig boeren en boertjes van net nae d'n oorlog,
waere d'r nog twaolve over. 'n Berg grond, bogerds mee prumen
en mirabellen, wiengaerdjes mee druven vö Lotharingse 'gris', de
kleine lapjes vö eigen gebruuk, 't was aol gescheurd en volgegooid
mee koölzaed, maïs en aerpels. D'aegen, de bronnen, de beekjes:
aol ondergeploegd. Wienkels, notaoriskantoor, zaegerie: aol geslo
te. Net as de cafees.
Dertig jaer lang weunde Marcel daerom mee z'n kont nae 't durp.
Ie voelde z'n eige verraoie, maer ie was zelf ook vort gegae. 't Dee
pien.
Somtieds liep n mee z'n 'outen poot nae d'n 'oek van z'n 'uusje,
an de straetkant. Dan 'ieuw n z'n eige vast an de regenpuupe,
zwaoide mee z'n prothese nae voor en naer achter en keek 't durp
in. As 't mooi weer was, zaete d'r, net as vroeger, nog wè's wat
mensen op de bankjes vö ulder 'uzen om 'n stuitje mee mekaore
te klassineren. Vroeger verstoeng n ze a drie 'uzen verder nie
meer. Noe, terwiel n a aordig doof wier, verstoeng n 't 'êle durp:
Grande Rue, Breux 1998