Dichter bie 'uus
OJ
a>
o
GO
C
<D
■O
Toen a 'k zeventiene was, bin 'k uut Middelburg weggegae. 'k
Was joenk en 'k wou verder lere. In Rotterdam goeng 'k econo
mie studere an d' oge schoole. Laeter bin 'k in Utrecht terecht
gekomme. Mae da bin verder mien zaoken en dae bin julder
natuurlijk verder ook nie in geïnteresseerd.
Zeêland rocht 'n bitje op de achtergrond. Mee m'n vrouwe en de
guus gienge me op vakanties nae Frankriek, me vee in Bretagne
geweest, 'k E aoltied gevonde, dat 't dae wè een bitje weg eit van
de Walcherse kust. J' ei t'r ook van dat 'eldere licht. Je zou zeie: 't
is net Zeêuws licht. D'r bin d'r die bewere a dat te maeken eit
mee vee plankton in 't waeter. Wien za 't zeie? J' ei t'r ook vee
mossels, kreukels en oesters om te eten. Me 'èn d'r wat genóte
mee een glasje witte wien!
Mae Bretagne is vee verre weg en a je wat ouwer oort, gae je de
reis een bitje ontziee. Nae verloop van tied gienge de guus toch
ook d'r eigen gank. 't Wier tied om 's te kieken nae een bestem-
mieng dichter bie 'uus.
't Wier Zeêland. Vanzelfs, wan m'n vaoder en moeder weune nog
aollebeie in Middelburg (ze ore dit jaer aollebeie vierentachtig en
bin in oktober zestig jaer getrouwd; ze bin nog stikgoed, mae de
drukte van 't logeren oor toch een bitje tevee). Vandaer a ons vö
de zeumer en vö de weekeinden een 'uusje gekocht M' nie
lange moete zoeke. Me vonde een aerebeiersuusje op Koukerke
mee een grote lappe grond vö de deure. Daer 'k noe m'n eige
kroten, boontjes, preie, juun en spruten. Op z'n burgers 'eêt dat
'back to the roots'. Ons geniete d'r noe a meer as vuuf jaeren van.
Toen me net terug waere, docht ik a t'r naebie gin Zeêuws mi
gepraot wier. Mae 'k ao 't gelukkig glad mis. Tweê vöbeêlden.
Vorige winter weunde d'r nest ons tiedelijk een wuufje mee twi
guus. In net zö'n kotje as da van ons, mae dan zonder cv. Toen 't
steênard gevrozen ao, was da gin pretje. En da kwam zö te prao-
ten. Ze vertelde: "t Is bie mien in 'uus steênekoud. A 'k wakker
ore en opstae, is 't net of a 'k een sigaore roöke.'
Dat klienkt toch 'eêl wa beêldender as: 'Het was zo koud, dat m'n
adem zichtbaar werd'
Nog een vöbeêld, mae dan van de buure van d' aore kant. Ik
stoeng te spitten in den 'of en da goeng nog a zwaer. Ik stoeng te
puffen en te zwêten. Toen 'oorde 'k iemand zeie: 'Nie zö zuchte
en steune, 'oor, ik bin ook getrouwd'.
Je begriept 't. Vor ons as mensen uut de Randstad is 't nog aoltied
een feêste om op Walcher terug te kommen. En 'k weete 't zeker:
zukke bin d'r nog vee meer!
