Tegenvoeterspoëzie
Marien Geuze
Grunnegers - zoas ze d r eige noeme - bin in ons goeie vaederland
onze tegenvoeters. Ze zitte nogal een aorig endje van ons van-
daen, ma - ondanks de verschillen - kunne ze meêsta noga mit
ons Zeeuwen overweg, messchien omdat 't meest polderboeren
van de klei waere en zien. Z'èn meêr goeie dialectdichters as ons,
dienk 'k. Nikl. Griep (pseudoniem van de schoolmeester Jelte
Dijkstra uut Grijpskerk) karakteriseerde z'n volk in dichtvurm as
volgt ('k 't overgezet in 't Thoöls):
Ons volk is brokk'lig, stroef en koud
net as de 'arde kluten.
Ma 't beste dat is ingevouwd:
de ruugste kant zit buten.
Een aore Grunneger was de Oldambster journalist Derk Sybolt
Hovinga, die 'n boerenbedrief exploiteerden, ik meêne in de
buurte van Oostwold. Ie schreef onder andere in de Winschoter
Courant. Van 'um is 'Levensraedsel', da 'k in 't Thoöls overge
bracht
Levensraedsel
Ik wou 't diepste leven peile
ma kwam in dieper diep:
de wegt was m'n te smal, te steil
die dae naer onder liep.
Ik wou 't levenswaeter drienke
uut 'eldere, diepe, vriee bron,
ma dreigden in 't diepe te verzienke,
en wist nie 'oe a 'k varder kon.
Ik wou de leste waereid winne,
die lichtten a van varre bie m'n binnen,
en a wist ik nog zo vee:
ik kon geên grond vind' in die zee.
Ik wou 't levensmeer bevaere,
wonders ziee an d'overkant,
ma dat 'k nie kunne klaere;
'k zag alleên 't eige land.
Ik gong m'n diepste binnen binnen
om 't onbewuste uut te spinnen,
ma tot m'n groot verdriet
'aod 'k de grote sleutel niet.
n o e n u m m
