t 'Eidge waèter
'Waèter, daè mag je nooit mie smosse,' ao
ulder moeder ezeid. 'Waèter is even kost-
baer as een mens, want zonder waèter wil
't gos nog nie groeie. A je smost mie waè
ter, bi je nie waerd da je leeft.'
Dat ao ze goed in d'r óren eknopt en ze
zouwen 't ok wè laète om mie waèter te
smossen, b'aolven in de winter en in voor-
en naèjaer as ze buten speelden, want dan
kon 't daègenlank regene en stoenge d'r
gróte plassen op den diek en liepe de dui
ven over. Dan liepe ze mie d'r klompen
vol waèter deur de plassen te dedderen.
Mae a 't zummer was en de zunne stoeng
wekenlank te bakken an den 'emel, dan
stoeng den trasbak tot varr' onder de kele
en kö je de wurmen op de bodem zie
zwemme. En in de welle zat nog een bitje
drab en 't stoenk tien roeen de wind in.
Arjaèn en Ko moste dan om waèter naè
den boer.
Dan riep ulder moeder: 'Arjaèn, Ko, allee
vort, 't is wee zö varre, den trasbak staè
leeg, gaè 's waèter voe m'n 'aèle. Pak de
korrewaègen mae en de stomer; die is leeg
want 'k de waste a edaè van 't leste bitje
uut den trasbak. Gaè mae naè Ille
Vermuë. Die ei nog waèter genoeg.'
'Daè è'k gin zin in,' zei Arjaèn. 'Da kan
Ko alleêne ok wè.'
'Joenksje,' zei z'n moeder, die 'm deur ao,
'jie mag wè een 'ekel an dien boer mae
dienkt er om: je zu t'r van luste as je vao-
der tuus komt.'
'Oh, die zit 'oóg-en-droóge in den
Noordoostpolder,' zei Arjaèn. En teglieke
dook n een ende wig om uut de buurte
van z'n moeder te bluven, want ie wist
maer aol te goed da d'r 'annen nog a los
an d'r lief 'ienge.
"k E glad gin 'ekel an dien boer, mae dat
rotventje van 'n Illetje, die kan 'k wè fien-
kniepe, da stik fernien'.
'Da kan wè waer weze,' zei z'n moeder,
'mae mie dat Illetje ei jie niks te maèken.'
'Dat ao jie edocht,' zei Arjaèn. 'A me waè
ter gaèn 'aèlen daè, dan gooit n onver
wachts zö mae een paer 'annen zand of
makkedam in de stomer. Ie dienkt dat n
leuk is. 'k E d'r gin zin ml in.'
Arjaèn z'n moeder trokten d'r eigen nie
vee an van wat n tegenappeleêrden. Ze
zei: 'Zin of gin zin, jie gaèt er naè toe, en
noe medêmen. En jie raèkt dat Illetje mae
's flienk op z'n tote, a t'n mie 't waèter
smost.'
Arjaèn zag da z'n moeder mie d'r vuusten
in d'r ziee stoeng. Dat betekenden voe um
dat ie d'r nie mislópe kon. Mie ofgezakte
schoeren liep n achter Ko an naè de
schuure om de korrewaègen. Ze liepe over
't weitje waè a de gei te stoeng an de kittik.
In de gauwigeid pakten ie de geite nog
even bie z'n 'órens en drukten ie z'n kop
in de broenekels.
'Jie za doee wat ik zegge,' zei n tegen de
geite. Broenekels vrete. Je ziet toch da 't
gos op is, stom beêst.
Ko, die a 'n ende voruut was, riep tegen
'm: 'Wa bi je toch een pestkop. Gaè de
stomer 's uut de waskeête 'aèle.'
Arjaèn liet de geite los en liep op z'n
zeven gemakken naè de waskeête. Dat was
een leêg schuurtje van ouwe geteerde
planken, de deure schrobten a j'n open-
trokten. Daè stieng een groot 'outfornuis
in, een ouwen vrienger, 'n paer wasteêlen
en de stomer waè a de waste mie ekookt
wier. 't Licht viel naè binnen deur een
raèmpje da vol mie koppespinnen zat. An
'n roestige spieker 'ieng nog een kerniene-
vel. D'r lag 'edroógd bloed op den ange-
stampten grond.
Arjaèn ao dat kernien den aoren dag nog
eslacht. Dat dee n gaeren: beesten slachte,
'n 'oen de kop ofslaè, in 't naèjaer 't verke
'elpe steke saèmen mie de slachter en een
kernien achter z'n óren slaè. Even 't mes
d'r in en dan mie eên greepe 't vel over z'n
óren trokke. Daè was n goed in. Somtieds
Noe nummer
o
n
aj
bO
3
O)
